بریده‌های کتاب این دست بی صدا

بِکش بِکش لبِ سرکِش دوباره را به دوباره! مرا بُکش به اشاره! که در مصاف تو باید لباسِ رزم درآورد لباسِ بزن به تن کرد

مرگ بی فوتِ وقت زن است مهربان و بی منطق

خوش به حال من که با خودم هر چه بیشتر پریده‌ام حظِ بیشتر کشیده‌ام همچنان که روزگار من هر چه تلخ و تلخ‌تر شده‌ست دلپذیرتر گذشته است...

خوش به حال من که دست و رو با خیال من نَشُسته‌ است از کنار آب‌های من عابری اگر گذشته است...

شرحِ شرحه شرحه بودن است آنچه بر بشر گذشته است...

عزیز من! تو چه می‌دانی کدام غربت طولانی مرا به حال سکوت انداخت!

و آن شکوفه که پژمرد خرابِ میوه شدن بود...

دیوانه‌ای به خود می‌گفت: زنجیرهای عالم را از پای عقل وا کردم زنجیرها به او گفتند: هرگز تو را گریزی نیست از رنج‌های انسانی...

بله این پنج ــ پنجِ وارونه ــ از حساب و کتاب بیزار است

این عمر ـ این بی‌هیچ‌معنا ـ این چیز بی‌تعریف ـ این عمر ـ زندان بی‌دیوار ما بود...

از تو باران شدم، شدید شدم چه شدیدی!! چنان که تا امروز نتوانسته‌ام مهار شوم

کوهی از بی‌قراری‌ام یک سو سوی دیگرْ محال بودن او و محالاتِ دیگرش سویی و خیالات من به دیگر سو؛ پس شتابان چهار تکه شدم و شتابان به چار سو رفتم

علاج دلتنگی زیارت است و غم است و ناامید شدن؛ جهان مگر با غم به ناامید شدن امیدوار شود

با باد می‌گویم: دل از وزیدن مرد و باد می‌گوید: دل است و خواهد مرد چه در سکون باشد چه رهسپار شود

از خواب‌ها به دودشدن‌ها از دودها به اشک‌شدن‌ها از اشک‌ها به رودشدن‌ها از رودها به خواب‌شدن‌ها... اینگونه در مهاجرتم من از دیگری به دیگرِ دیگر

ازین دوندگی آخر چه می‌رسد به جماعت جز آخوری و طنابی؟

عزیز من! تو چه می‌دانی چرا فراری‌ام از شادی!