بریده‌های کتاب اتاق کار: یازده روایت از عشق، تعلیق و گیره های کاغذ

هر کس که به عمرش یک بار منشی یا کارآموز یا کارمند موقتی جایی بوده و در عین حال آرزوهایی هنری هم در دل داشته می‌تواند با این جمله همذات‌پنداری کند «همه‌مان هدف مشترکی داشتیم، این‌که نمی‌خواستیم کار زیادی بکنیم و در عین حال همه‌مان با تمام وجود باور داشتیم که لیاقت‌مان بیشتر از کارهایی بود که بهمان می‌سپردند.»

اگر عاشق آمریکا نباشی، یعنی عاشق دنیا نیستی.

در آینده نزدیک آدم‌های بیشتر و بیشتری شبیه من می‌شوند؛ آدم‌هایی منزوی و غریب، نق‌نقو و تنها، آدم‌هایی در محاصره اطلاعات، بدون یک نفر دیگر که بتوانند آن اطلاعات را با او در میان بگذارند، آدم‌هایی ملول که اسکناس‌هایی نمناک را می‌گذارند کف‌ دست پیکی که سهم نودل روزانه‌شان را آورده؛ پیکی که خودش هم به زودی جایش را می‌دهد به ارتش پهپادهایی که برای تحویل اجناس در آسمان ویراژ می‌دهند؛ به آخرین همکاران واقعی باقی‌مانده در دنیا.

به خاطر داشته باشید که فروید می‌گوید هر نوشته ‌ای در نوع خود یک اعتراف است.

عاشق این کشورم. می‌دانم حرف باب روزی نیست. منظورم کل کشور است، بی‌کم‌وکاست؛ بدون کندن و دورانداختنی نیمهٔ بدتر کشور. یا باید ثابت کنید جمله‌ی « با اتحاد پیروزیم ، جدا از هم شکست خورده » دروغ است یا شما هم متهمید به کمک به ویرانی این کشور. من قبول نمی‌کنم در ویرانی کشور نقش داشته باشم، حتی حالا. من هنوز هم برای کل کشور ارزش بالایی قائلم.

من امروز از رفتن به اداره بیزارم من امروز از خانه مشغول کارم در خانه خبری نیست از پرتیِ حواس در این کارکردن تنهایی، به دور از اشخاص در این جا خبری نیست از استراق سمع بر تلفن‌های خصوصی، در این جا به دور از جمع در اینجا خبری نیست از غرور و آن همه ادعا می‌شود با بیژامه به آشپزخانه رفت و خورد غذا

فهمیدن این که چه جور آدمی نیستیم هم، به اندازه ی فهمیدن این که چه جور آدمی هستیم، روشنگر است.

زندگی یعنی به چالش کشیده شدن

به نظر میرسد دوران شیرین «روز کاریت را پشت در خانه جا بگذار» مدت هاست به پایان رسیده.