بریده‌های کتاب خردم کن

من چشمات رو هرجای دنیا باشن میشناسم.

نجوا می کند:《زندگی سرد و غم انگیزه.گاهی باید یاد بگیری اول شلیک کنی.》

امروز بارانی است،آسمان هم به حالمان گریه می کند.

تو مدت ها سعی کردی کسی باشی که نیستی و فرقی نمی کرد هرکاری می کردی اون حرومزاده ها هیچ وقت راضی نبودند.اون ها هیچ وقت قانع نمیشدند.اون ها هیچ وقت عین خیالشون نبود.

چانه ام را محکم میگیرد.:《وقتی عصبانی می شی خیلی بامزه می شی.》

من زندگی ام را لابه لای صفحات کتاب سپری کرده ام. در نبود ارتباط انسانی با شخصیت های کاغذی پیوندی نزدیک داشتم.در خلال داستان های بافته در تارو پود تاریخ عشق و شکست را زندگی کردم.با آن ها نوجوانی را تجربه کردم.دنیای من شبکه درهم تنیده ای از کلمات است،عضو را به عضو،استخوان را به زردپی،و افکار و تصاویر را بهم متصل کرده است.وجود من مشتکل از حروف است،شخصیتی که با جملات خلق شده،ساخته و پرداخته ی تخیلات داستانی است.

قطره های باران تنها به یاد می آورند که قلب ابرها می تپد.قلب من هم می تپد.