بریده‌ کتاب‌های میلیشیا

آدم گاهی اوقات دلش میخواهد خودش را فریب بدهد. با خودش میگوید: امتحانش که ضرر نداره.

چایی وقتی چاییه که یکی بشینه پابه پات، دل بده به حرفت.

اولاد مثل در مسجد میمونه، نه میشه کند انداخت دور، نه میشه اتش زد، باید سوخت و ساخت.

بعد به روزبه گوشزد کرد: عطا نباید چیزی از این ماجرا بدونه؛ این یک دستوره... تو کی میخوای خودتو نشون بدی؟!... قدم اول رو باید خودت برداری،نه من، نه عطا، نه هیچکس دیگه نمیتونیم کاری برات بکنیم... تو میتونی روزبه.... ایجور بچه های مردم رو گول میزنن و میبرنشون تو مسیر تباهی

عزیز من، کودکانگی هایت را به هیچ دلیل و بهانه ای رها نکن که میشکنی کودک بمان، شادمان بتاز، تجربه کن، ازاد باش. زندگی را این چنین در مشتت بگیر. نگذار زبری روزگار لطافت روحت را خش بیندازد.

کامران نه سر تکان داد، نه پلک خواباند، نه حتی گوشه لبش را برای لبخندی بالا داد. هنوز فشار دست عطا را زیر گلویش حس می‌کرد و از وحشی بازی او دلگیر بود و پژمرده. حس کسی را داشت که شب تا صبح پای دیگ کفچه زده و منتظر شنیدن به به و چه چه است، اما توی ظرفش تف می‌کنند. زبان گفتن که نداشت؛ ولی قیافه‌اش داد می‌زد مکدر است و غمگین.

خدای مهربان من، قلبم را آرام کن و استوار. بگذار سربلند بمانم، اگر و فقط اگر تو بخواهی، می شود. یقین دارم