بریده‌های کتاب میلیشیا

آدم گاهی اوقات دلش میخواهد خودش را فریب بدهد. با خودش میگوید: امتحانش که ضرر نداره.

چایی وقتی چاییه که یکی بشینه پابه پات، دل بده به حرفت.

اولاد مثل در مسجد میمونه، نه میشه کند انداخت دور، نه میشه اتش زد، باید سوخت و ساخت.

عزیز من! لیلای شب‌های بی‌قراری کامران!

زبان شاید بتواند حقیقت را پنهان کند، اما چشم نمی‌تواند.

بعد به روزبه گوشزد کرد: عطا نباید چیزی از این ماجرا بدونه؛ این یک دستوره... تو کی میخوای خودتو نشون بدی؟!... قدم اول رو باید خودت برداری،نه من، نه عطا، نه هیچکس دیگه نمیتونیم کاری برات بکنیم... تو میتونی روزبه.... ایجور بچه های مردم رو گول میزنن و میبرنشون تو مسیر تباهی

لیلای من! هر بار اینطور صدایت می‌کردم و لبخند می‌زدی، می‌فهمیدم تار و پود دلت تکان خورده. بند دلت بند بود با آهنگ صدایم و بند دلم اسیر ظرافت زنانگیِ تو.

عزیز من، کودکانگی هایت را به هیچ دلیل و بهانه ای رها نکن که میشکنی کودک بمان، شادمان بتاز، تجربه کن، ازاد باش. زندگی را این چنین در مشتت بگیر. نگذار زبری روزگار لطافت روحت را خش بیندازد.

این روزها دورم از تو؛ عکست ولی از من جدا نمی‌شود.

روزها زیاد نمی‌دیدمت، اما شب‌ها؛ شب‌ها مرا عاشق تو می‌کرد. از من بپرسی، شب است که عاشق را می‌سازد، نه روز. جادویی در شب پنهان است که در روز خودش را مخفی می‌کند.

شب‌های زمستان بلند بود و شب‌های تابستان کوتاه؛ اما شب‌های عطا همیشه بلند بود. تنهایی همه چیز را کش می‌آورد.

زن باشی و دلت بلرزد و نفهمی؟! ممکن نیست.

-آدم‌ها هزار رنگ دارند و هزار چهره. نمی‌شه بهشون اعتماد کنی اما حیوون‌ها اینجوری نیستن. اهلی که بشن ، تاهمیشه باهات می‌مونن!

کامران نه سر تکان داد، نه پلک خواباند، نه حتی گوشه لبش را برای لبخندی بالا داد. هنوز فشار دست عطا را زیر گلویش حس می‌کرد و از وحشی بازی او دلگیر بود و پژمرده. حس کسی را داشت که شب تا صبح پای دیگ کفچه زده و منتظر شنیدن به به و چه چه است، اما توی ظرفش تف می‌کنند. زبان گفتن که نداشت؛ ولی قیافه‌اش داد می‌زد مکدر است و غمگین.

خدای مهربان من، قلبم را آرام کن و استوار. بگذار سربلند بمانم، اگر و فقط اگر تو بخواهی، می شود. یقین دارم

خمیر مایه همان است؛ همه از یک گِل سرشته شده‌ایم، اما داستان هر کداممان، جهان هر کداممان، زمین تا آسمان با جهان دید آن دیگری تفاوت دارد.