بریده‌های کتاب وارسیدن غروب

اما خوب به من یادآوری میکنه که توی جنگ های پی در پی چه چیزی از دست میره. هنر از دست میره. هنر و فرزندانمون.))

چه اون رو در لاپزور شکست بدی چه ندی، همچنان بزرگترین دشمن خودت می‌مونی. نمی‌تونی از نبردی که علیه خودت به پاکردی زنده بیرون بیای.

بدون خاطرات، ما چیزی به جز پوسته های توخالی نیستیم.

:«باد رو به اختیار خودت در بیار. بادبادکی نباش که هیچ وقت پرواز نمی کنه.»

:«اگه مردن این قدر قشنگه، پس آرزو می کنم کاش من هم درخت بودم. از خدامه بمیرم و دوباره توی فصل بهار به دنیا بیام.»