بریده‌های کتاب سلام بر ابراهیم: ادامه زندگینامه و خاطرات شهید ابراهیم هادی

دقیقا یادم هست که می‌گفت: دشمن داره کار می‌کنه تا مهمترین مسائل در نگاه مردم تغییر کنه، مردم بی‌تفاوت بشوند و آن زمان است که انقلاب از درون از بین می‌رود.

جلو رفتم و سلام کردم می‌خواستم حرفی بزنم و بپرسم که ثمره آن همه هیئت رفتن چه شد!؟ قبل از اینکه چیزی بگویم خودش جلو آمد و گفت:«سیدعلی، زمانی که شهید شدم و افتادم آقا اباعبداللّٰه(ص) آمدند و مرا در آغوش گرفتند و...»

می‌گفت:« این دعواها و مشکلات خانوادگی را ببین. بیشتر به خاطر اینه که کسی گذشت نداره بابا دنیا ارزش این همه اهمیت دادن نداره. آدم اگه بتونه توی این دنیا برای خدا کاری کنه ارزش داره.»

یک بسته را به ابراهیم دادم و گفتم: برایت نان و کباب آوردم. ابراهیم همینطور که پشت فرمان نشسته بود، نان و کباب را از من گرفت و با دست دیگر از شیشه ماشین به بیرون پرت کرد! بعد هم گفت:«من با بسیجی‌ها نان و سیب زمینی خوردم. بگذار این غذا را حیوانات بیابان بخورند!»

آن شخص گفت: از کوه هم بزرگتر است و به حضرت بیان کرد که چه گناهی مرتکب شده. گناهش بسیار بزرگ بود اما امام صادق در پاسخ فرمود:« من تصور کردم نماز صبح شما قضا شده که اینگونه گفتی؟!»

اوضاع جوانان محله‌ی ما روزبه‌روز بدتر می‌شد. هر روز غروب، دسته دسته جوان‌ها را می‌دیدیم که به سوی کاباره و مشروب فروشی‌ها می‌رفتند. هرروز هم تعداد این مراکز فساد در جنوب تهران بیشتر می‌شد. اهل دین و ایمان، روزبه‌روز از تعدادشان کاسته می‌شد و در عوض، جوان های معتاد و مست، جای آن‌ها را می‌گرفت.

گفت:«چرا خانواده‌ات را اذیت می‌کنی؟» او گفت:«دست خودم نیست من هفته‌ای فلان قدر پول برای مواد احتیاج دارم. اگر داشته باشم کاری به آنها ندارم.» ابراهیم یک سال پول مواد این شخص را داد، به شرطی که این مرد خانواده‌اش را اذیت نکند!! یک سال خانواده و بستگان او در آرامش بودند بعد هم ابراهیم شهید شد.

همینطور که آرام حرکت می‌کرد به جلوی من اشاره کرد و گفت:«یه خورده یواش بریم تا از این آقا جلو نزنیم!» من برگشتم به سمتی که ابراهیم اشاره کرد. یک نفر کمی جلوتر از ما در حال حرکت بود که به خاطر معلولیت، پایش را روی زمین می‌کشید و آرام راه می‌رفت. ابراهیم گفت:«اگر ما تند از کنار او رد شوی می‌سوزد که نمی‌تواند مثل ما راه برود کمی آهسته برویم تا او ناراحت نشود.»

ساعتی بعد شام آوردند. ظرف های نان و کباب وارد جلسه فرماندهان شد. بعد هم برای بسیجی ها نان و سیب زمینی آوردند. ابراهیم همینطور که پشت فرمان نشسته بود، نان و کباب را از من گرفت و با دست دیگرش از شیشه ماشین به بیرون پرت کرد! بعد هم گفت : من با بسیجی ها سیب زمینی خوردم. بگذار این کباب را حیوانات بیابان بخورند. وای به روزی که غذای بسیجی با فرمانده تفاوت داشته باشد.

یکی از آرزوهای قلبیش این بود که روزی در جمهوری اسلامی، موقع از آن که شد، تمام مردم دست از کار بکشند و اذان بگویند و به سوی نماز و صحبت با خدا بروند. یعنی تمام مردم وقتی خداوند آنها را به سوی خود می‌خواند، همگی مشغول عبادت شوند. خودش همیشه برای نماز به مسجد می‌رفت، اگر هم شرایط مسجد رفتن نبود، در منزل نماز جماعت را برپا می‌کرد. یک شانه کوچک در جیب داشت و موقع نماز، موها و محاسنش را به زیبایی مرتب می‌کرد و آماده گفتگو با پروردگار می‌شد...

مثل انسان‌های دنیا دیده می‌گفت:« توی زندگی، اگر برخی مسائل پیش آمد که برای تلخ بود، توی خودت بریز و اجازه نده که این مسائل، باعث کدورت و دلگیری شود. از خدا بخواه، خدا به بهترین حالت، مشکلات را برطرف می‌کند.»

او به ما یاد داد که با هم بخندیم، نه اینکه به هم بخندیم.

به سمت باشگاه می‌رفتیم. من کمی جلوتر رفتم. برگشتم و دیدم ابراهیم کمی عقب‌تر ایستاده. بعد نشست و به اطرافش نگاه کرد! دوباره بلند شد. گفتم: چی شده داش ابرام؟! با تعجب برگشتم به سمتش. گفت:« اینجا پر از مورچه بود. حواسم نبود پام رو گذاشتم بین مورچه‌ها. برا همین نشستم ببینم کجا مورچه نیست از اونجا حرکت کنم.»

قدرتمندترین افراد، کسی است که قدرت مالکیت برخود را داشته باشد. اگر چه در این دنیا مالک هیچ چیزی نباشد.

ابراهیم ادامه داد: اگه جایی بمانی که دست احدی به تو نرسه، کسی هم تو رو نشناسه، خودت باشی و آقا، مولا هم بیاد سرت رو به دامن بگیره، این خوشگل‌ترین شهادته.

وقتی ورزش تمام شد، ابراهیم اصلا احساس خستگی نمی‌کرد. انگار نه انگار که چهار ساعت شنا رفته!