بریده‌های کتاب اتاق آبی

تماشای آبی آسمان تماشای درون است. رسیدن به صفای شعور است. آبی، هسته‌ی تمثیل مراقبه و مشاهده است.

تنهایی به دیدهِ ما کیفیتی دلپذیر است.

اما صدایی که از اطاق آبی مرا می خواند، از آبی اطاق بلند می شد. آبی بود که صدا می زد. این رنگ در زندگی ام دویده بود. میان حرف و سکوتم بود. در هر مکثم تابش آبی بود. فکرم بالا که می گرفت آبی می شد. آبی آشنا بود. من کنار کویر بودم. و بالای سرم آبی فراوان بود. روی زمین هم ذخیره ی آبی بود: نزدیک شهر من معدن لاجورد بود. روی کاشی ها، آبی ها دیده بودم. در تذهیب قرآنها، لاجورد کنار طلا می نشست.

و در دریاست که به یک پایان آبی می‌رسیم.

قوسِ قزحِ کودکیِ من در بی‌رحمیِ فضای خانه‌ی ما آب می‌شد.

این هوا آشنا بود. از دریچه های محرمانه‌ی خواب هایم تو آماده بود.

عبادت را همیشه در خلوت خواسته ام.

آبی بود که صدا می‌زد. این رنگ در زندگی‌ام دویده بود. میان حرف و سکوتم بود. در هر مکثم تابش آبی بود. فکرم بالا که می‌گرفت آبی می‌شد. آبی آشنا بود.

به چشم او، آسمان آبی و رنگ آبی تمثیل وحدت ازلی‌ است.