بریده‌های کتاب اتاق آبی

و در دریاست که به یک پایان آبی می‌رسیم.

قوسِ قزحِ کودکیِ من در بی‌رحمیِ فضای خانه‌ی ما آب می‌شد.

این هوا آشنا بود. از دریچه های محرمانه‌ی خواب هایم تو آماده بود.

عبادت را همیشه در خلوت خواسته ام.

آبی بود که صدا می‌زد. این رنگ در زندگی‌ام دویده بود. میان حرف و سکوتم بود. در هر مکثم تابش آبی بود. فکرم بالا که می‌گرفت آبی می‌شد. آبی آشنا بود.

به چشم او، آسمان آبی و رنگ آبی تمثیل وحدت ازلی‌ است.

تماشای آبی آسمان تماشای درون است. رسیدن به صفای شعور است. آبی، هسته‌ی تمثیل مراقبه و مشاهده است.