بریده‌های کتاب وقتی نیچه گریست (جلد سخت)

آنچه جاودانه است این زندگی و این لحظه است . هیچ زندگی دیگر و هدفی که این زندگی رو به آن داشته باشد یا قضاوت و دادگاهی در میان نیست .

آیا زندگی خودت را زیسته ای ؟ یا با آن زنده بوده‌ای ؟ آیا آن را برگزیده ای ؟ یا زندگی ات تو را برگزیده است ؟ آیا آن را دوست داری ؟ یا از آن پشیمانی ؟ این است معنی زندگی را به کمال یافتن .

سهل تر و بسیار سهل تر است که از دیگری اطاعت کنی ، تا خود راهبر خویش باشی .

در آن نامه اشاره کردم که راه انسان ها از ابتدا جدا میشود: کسانی که در آرزوی آرامش و شادی روح‌اند باید ایمان آورند و آن را مشتاقانه پذیرا باشند؛ و آنان که در پی حقیقت‌اند باید آرامش ذهن را ترک گویند و زندگی‌شان را وقف پرسش ها کنند.

هیچ‌کس هرگز کاری را تنها به خاطر دیگران انجام نداده است . همه ی اعمال ما خودمدارانه‌اند؛ هر کس تنها در خدمت خویش است ؛ همه تنها به خود عشق می‌ورزند.

امروز فهمیدم بهترین آموزگار آن است که از شاگردانش بیاموزد.

بشو، هر آنکه هستی

ناامیدی بهایی است که فرد برای خودآگاهی می‌پردازد.

گاهی فکر می کنم تنها ترین انسان هستی‌ام. و مانند تو این حس ارتباطی به حضور دیگران ندارد، در واقع از دیگرانی که به تنهایی ام دستبرد می زنند، ولی همراهی و مصاحبتی ارزانی ام نمی کنند بی زارم .

کسی که از خویش تبعیت نکند، دیگری بر او فرمان خواهد راند.

بدترین بخش ماجرا همین جاست! زندگی آزمونی است که پاسخ صحیح ندارد.

تا به خویشتن دست نیافته‌ای « وظیفه » کلمه‌‌ای توخالی خواهد بود ‌. با این کلمه ، از دیگران برای بزرگ جلوه دادن خویش استفاده خواهی کرد ‌.

چه سهمناک آیت شنیدن این جمله که تو زندگی ای را زیسته ای که برایت مقرر شده بوده است ! و چه سهمناک است رو به رو شدن با مرگ ، وقتی هیچگاه آزادی ات را ، با همه ی خطرهایی که داشته ، طلب نکرده ای !