بریده‌های کتاب ترس ها و مزخرفات ذهنی

دهان هر فرد افکار او را آشکار می‌سازد و چهره‌ی وی طبیعتش را.

با مشاهده موسسات بی‌شمار آموزشی که در جهان وجود دارد شاید به این فکر بیفتید که نژاد انسان سرشار از خرد و آگاهی است، اما این فقط ظاهر فریبنده ماجرا است. در واقع این موسسات برای کسب درآمد تاسیس شده‌اند نه برای گسترش دانایی. کسانی هم که به این موسسات مراجعه می‌کنند، برای کسب علم و دانش و هنر گذرشان به آنجا نیافتاده، آنها تنها به دنبال موضوعی برای صحبت‌های روزانه‌شان هستند تا بتوانند با آن خودنمایی کنند. در هر ۳۰ سال، نسلی پدیدار می‌شود که به نظر می‌رسد که هیچ نمی‌دانند، بعد تلاش می‌کند که تمام دانشی که طی هزاران سال گرد هم آمده را ببلعد تا وانمود کند که از گذشتگان بیشتر می‌فهمد. آنها برای رسیدن به این هدف به دانشگاه‌ها و کتاب‌ها متوسل می‌شوند، سپس مواردی که گردآوری کرده‌اند را حاصل عقاید خود و هم عصرانشان می‌دانند.

شاید لازم نباشد که وحشیانی را مثال بزنیم که سطح حیاتشان تفاوتی با سطح زندگی بوزینه‌هایی که بر روی درختان زندگی می‌کنند، ندارد.به یک حمال در ناپل یا ونیز بنگرید (در شمال زمین به دلیل نیاز به حفاظت در برابر سرمای زمستان، انسان‌ها کمی عاقل‌تر هستند.) و طول حیات وی را از بدو تولد تا لحظه مرگ متصور شوید. او انسانی است که بر حسب نیاز خود، به تحرک واداشته می‌شود و تکیه به نیروی فیزیکی خود دارد. وی نیازهای روزانه یا شاید ساعتی خود را با کار حاصل از نیروی جسمانی خود تامین می‌کند، و با فعالیت بدنی زیاد، هیاهوی مداوم و کار سخت، روزگار خود را می‌گذراند. فردا در نظر وی بی‌اهمیت است، بعد از خستگی مشغول استراحت می‌شود، هیچ وقتی صرف اندیشیدن نمی‌کند و دائماً در حال دعوا کردن و کشمکش با دیگران می‌باشد، شهوتش در آب و هوای ملایم بالا می‌گیرد و با همان غذای کمی که به دست می‌آورد سر می‌کند. در بالاترین سطح زندگیش نیز، نیاز متافیزیکی خود را با شنیدن چند داستان خرافی از سوی کلیسا برطرف می‌کند. زندگی میلیون‌ها انسان دیگر نیز، چنین کابوس آشفته و وحشتناکی است. ایشان تنها در پی تامین نیازهای کنونی خویش هستند، به معنای زیستن خود نمی‌اندیشند و حتی سوالی نیز در این زمینه مطرح نمی‌کنند، آنها فقط روزگار خویش را به گونه‌ای سپری می‌کنند و هیچ کاری را با معنای آن ندارند و هیچ گونه آگاهی نسبت به آن ندارند.

خداوند همه جا در مرکز است و هیچ جایی را نمی‌توان یافت که در حاشیه باشد.

ایمان بسیار بیشتر از فلسفه می‌تواند چیزی را به انسان تعلیم دهد.

دین تنها وسیله‌ای است که به واسطه آن می‌شود برخی از مفاهیم عالی زندگی را به مغز خام عوام حالی کرد و درست به همان اندازه‌ای که مشاغل سختشان در ذهنشان حک شده این مفاهیم را نیز برایشان جا انداخت.

تفاوت اساسی میان ادیان در اعتقاد آنها به تک خدایی،چند خدایی،همه خدایی یا بی‌خدایی نیست،بلکه در این است که کدام یک از فلسفه خوشبینی پیروی می‌کنند و کدام یک از فلسفه بدبینی. دلیل تفاوت و تضاد در کتب عهد قدیم و جدید نیز در همین مقوله خلاصه شده است. هر دوی آنها موجودی عجیب الخلقه می‌آفرینند، به این دلیل که عهد عتیق بر مبنای فلسفه خوشبینی و عهد جدید بر مبنای فلسفه بدبینی بنا نهاده شده‌اند، مانند اینکه اولی صدایی در گام ماژور و دومی صدایی در گام مینور باشد.

هر کس هر کجا که به دنیا بیاید در دوران کودکی خود تحت آموزش‌هایی است که ویژه محل زندگی اوست و اگر تردیدی در آن آموزه‌ها داشته باشد رستگاریش زیر سوال خواهد رفت.

دین به هیچ وجه یک فریب نیست، دین بالاترین نوع حقیقت است.

دانش آموزان، دانشجویان و افراد تحصیلکرده در هر سنی که باشند، هدفشان از تحصیل، فقط کسب اطلاعات است نه به دست آوردن یک بینش، آنها می‌خواهند که در مورد همه چیز اطلاعات داشته باشند تا بتوانند به آن افتخار کنند، وقتی به این افراد با این سطح از اطلاعات برمی‌خورم با خودم می‌گویم: « اوه، با این همه زمانی که برای خواندن صرف کرده چطور می‌خواهد به همه آنها فکر کند؟!»

شاید دین یک ابزار عالی برای رام کردن و تربیت کردن حیوان دوپای منحرف، کند ذهن و شرور باشد، اما در حقیقت، هر فریبی، هرچند مقدس، باز هم یک فریب است. دین مجموعه‌ای از دروغ‌ها و ابزاری عجیب برای القای زهد و پرهیزکاری است.

به ازای هر صفت خوبی که در انسان یافت می‌شود یک صفت بد هم وجود دارد که ممکن است انسان تسلیم آن شود و حتی به آن تبدیل گردد. دلیل اینکه اغلب در قضاوت دیگران دچار سوء تفاهم می‌شویم این است که در اولین آشنایی با ایشان صفات بد یا خوبشان را اشتباه متوجه می‌شویم، به طور مثال شخص محتاط و محافظه کار را ترسو و شخص صرفه جو را طمع کار می‌پنداریم، یا از سوی دیگر فرد ولخرج و اسراف‌گر را سخاوتمند، و فرد گستاخ را رک‌گو تصور می‌کنیم. مثال‌های بیشماری از این دست وجود دارد که خود می‌توانید بیشتر به آنها فکر کنید.

پول، عامل خوشبختی انسان در عالم مادی است، بنابراین فردی که نمی‌تواند با یک قطعه موسیقی به سعادت برسد تمام روح خود را به پول می‌فروشد.

اعلام ناگهانی یک خبر مسرت بخش می‌تواند منجر به مرگ شود،شاید علت آن این است که شادی و اندوه هر دو به آنچه می‌خواهیم و آنچه به دست می‌آوریم مربوط هستند،ممکن است در سعادت به سر بریم، اما نسبت به آن بی‌خبر باشیم، زیرا شادی همان فقدان درد و رنج و گرفتاری است، در حالی که درد یا اندوه مقوله‌هایی قابل لمس هستند.

افرادی نیز وجود دارند که دارای خصیصه‌های خوب و ذکاوتی بی‌عیب و نقص هستند، اما هرگز ضعف و خطای اندک خود را نمی‌پذیرند، و سعی بر پنهان کردنشان دارند و به نمایان شدنشان بسیار حساس هستند. دلیل این امر این است که ایشان تمامی شایستگی‌شان را در فقدان هرگونه عیب می‌دانند، این دسته از افراد گمان می‌کنند هر خطایی که از آنها دیده شود به معنای نابودی این شایستگی است.

هر فکر بد و شیطنت آمیز علامتی روی چهره ایجاد می‌کند و با تکرارش، آن علامت را به طور عمیقی کنده کاری می‌کند.

شایستگان باید تاج شایستگی را توسط دستان قضاوت انسان‌های متوسطی دریافت کنند که تنها قدرتشان، قدرت بچه‌دار شدن است.

جهان متمدن ما چیزی نیست جز یک نقاب بزرگ.

ظاهر افراد درونیات آنها را منعکس می‌کند، و ماهیت اصلیشان را آشکار می‌سازد.

یک نفر نقاب عدالت بر چهره می‌زند تا بدان وسیله راحت‌تر بتواند رعایا را سر کیسه کند، شخصی دیگر با نقاب وطن پرستی مقصودی مشابه قبلی دارد و شخص سوم، با نقاب زهد و ایمان. بسیاری نیز در پس نقاب فلسفه، نوع دوستی و امثال آنها پنهان می‌شوند و آن را ابزاری در جهت رسیدن به خواهش‌هایشان می‌دانند.