بریده‌های کتاب تلخ و شیرین

اشتیاق با هوس فرق دارد، اشتیاق هوسِ روح است.

"او موجودی دردمند در میانه‌ی جهانی پر از درد بود و این درد خوب بود. نه تنها خوب بود، بلکه راهی برای در آغوش گرفتن ماه و خورشید بود."

اشتیاق به چیزهای دنیوی شما را بی‌روح می‌کند. اشتیاق به ابدیت شما را از زندگی سرشار می‌کند. مهارت این است که درد اشتیاق را تحمل کنید وادامه دهید. اشتیاقِ حقیقی فوران سعادت را به ارمغان می‌آورد.

جدایی، اشتیاق و اتحاد دوباره قلب تپنده‌ی بیشتر ادیان است. ما بی‌تاب معشوقیم، صوفیان به زیبایی از این تعبیر برای اشاره به خدا استفاده می‌کنند.

فرا رسیدن تاریکی فاجعه‌ای که تصور می‌کنیم نیست، بلکه مقدمه ی روشنایی است✨️

ولی چند نفر از ما به کمک شخص دیگری خشنود و خرسند شده‌ایم؟ برای مدتی شاید، ولی نه برای همیشه. ما ارتباطی راضی‌کننده‌تر و خودمانی‌تر می‌خواهیم. ما خدا را می‌خواهیم.

"وقتی درگیر رنج و مصیبت می‌شوم، به زلال‌ترین حالت خودم می‌رسم. غم مثل مراقبه‌ی مهربانی است. شما انفجاری از صدمه و نیاز را می‌بینید. ...من شخصی محزون نیستم؛ من امیدوارم. ولی فکر می‌کنم اندوه، زیبا و خردمند است."

اگر ما می‌توانستیم به اندوه احترام بیشتری بگذاریم، شاید می‌توانستیم آن‌ را -به‌ جای لبخندهای زورکی و خشم‌های به جا- به عنوان پلی برای ارتباط با دیگران ببینیم.

هرچه با خودمان ملایم‌تر باشیم، بیشتر می‌توانیم همین رفتار را در قبال دیگران نیز داشته باشیم. ...شما از خودتان مراقبت می‌کنید تا خودِ شما پیش‌تر رفته و از دیگران مراقبت کند‌.

آن‌ها این توانایی را داشتند که خودشان را در شخصیت‌های تخیلی کتاب‌ها و فیلم‌ها گم کنند و به مشکلات دیگران به جای ناراحتی و اضطراب، با مهربانی پاسخ دهند. برای آن‌ها موسیقی غمگین احتمالا شکلی از صمیمیت است‌.

داروین نوشته است: "ما مجبوریم رنج دیگری را برطرف کنیم تا احساسات دردناک خودمان نیز هم‌زمان از بین برود."

به یاد بیاوریم هرچقدر عقاید افراد دیگری برای ما ناخوشایند باشند یا هرچقدر کسی درخشان یا قدرتمند به نظر برسد، آن‌ها نیز رنج کشیده‌اند یا خواهند کشید.

ما و ازدواج‌هایمان موفق‌تر خواهیم بود اگر این ایده‌ی رمانتیک را رها کنیم که، به بیان آلن دوباتن، "یک موجود کامل وجود دارد که به تمامی نیازهای ما رسیدگی و همه‌ی خواسته‌هایمان را برطرف می‌کند."

ولی من این تفکر را دوست ندارم که اختیارمان را به یک انسان جایزالخطای دیگر واگذار کنیم.

اگر نتوانیم غم‌ها و اشتیاق‌هایمان را تغییر شکل دهیم، ممکن است آن را به شکل آزار، سلطه یا بی‌توجهی به دیگران تحمیل کنیم. ولی اگر متوجه شویم که همه‌ی انسان‌ها فقدان و رنج را می‌شناسند یا خواهند شناخت، می‌توانیم به یکدیگر رو آوریم.

ما گرسنه می‌شویم چون نیاز داریم که غذا بخوریم و تشنه می‌شویم چون نیاز به نوشیدن داریم، پس اگر "اشتیاقی تسکین ناپذیر" را احساس می‌کنیم که در این دنیا نمی‌توانیم آن را ارضا کنیم، به این دلیل است که به مکانی دیگر، مکانی خدایی، تعلق داریم.

رفتار برتری جویانه ما را از واکنش نشان دادن به ناراحتی دیگران و حتی خودمان باز می‌دارد.

در ایران بزرگ شده بود و با اعتقاد صوفیانه آشنایی داشت که همه‌ی خلقت را درباره‌ی عشق می‌داند

البته که شما نیمه‌ی گمشده‌ای ندارید. چیزی به نام شریک روحی وجود ندارد. یک نفر نمی‌تواند همه‌ی نیازهای شما را برآورده کند. آرزوی خشنودی بدون مرز، بی‌زحمت و بی‌پایان نه تنها به ثمر نمی‌رسد، بلکه نشانه‌ی روان‌رنجوری و نابالغی است. باید بزرگ شوید و از آن بگذرید.