بریده‌های کتاب تلخ و شیرین

"وقتی درگیر رنج و مصیبت می‌شوم، به زلال‌ترین حالت خودم می‌رسم. غم مثل مراقبه‌ی مهربانی است. شما انفجاری از صدمه و نیاز را می‌بینید. ...من شخصی محزون نیستم؛ من امیدوارم. ولی فکر می‌کنم اندوه، زیبا و خردمند است."

اگر ما می‌توانستیم به اندوه احترام بیشتری بگذاریم، شاید می‌توانستیم آن‌ را -به‌ جای لبخندهای زورکی و خشم‌های به جا- به عنوان پلی برای ارتباط با دیگران ببینیم.

هرچه با خودمان ملایم‌تر باشیم، بیشتر می‌توانیم همین رفتار را در قبال دیگران نیز داشته باشیم. ...شما از خودتان مراقبت می‌کنید تا خودِ شما پیش‌تر رفته و از دیگران مراقبت کند‌.

آن‌ها این توانایی را داشتند که خودشان را در شخصیت‌های تخیلی کتاب‌ها و فیلم‌ها گم کنند و به مشکلات دیگران به جای ناراحتی و اضطراب، با مهربانی پاسخ دهند. برای آن‌ها موسیقی غمگین احتمالا شکلی از صمیمیت است‌.

داروین نوشته است: "ما مجبوریم رنج دیگری را برطرف کنیم تا احساسات دردناک خودمان نیز هم‌زمان از بین برود."

به یاد بیاوریم هرچقدر عقاید افراد دیگری برای ما ناخوشایند باشند یا هرچقدر کسی درخشان یا قدرتمند به نظر برسد، آن‌ها نیز رنج کشیده‌اند یا خواهند کشید.

ما و ازدواج‌هایمان موفق‌تر خواهیم بود اگر این ایده‌ی رمانتیک را رها کنیم که، به بیان آلن دوباتن، "یک موجود کامل وجود دارد که به تمامی نیازهای ما رسیدگی و همه‌ی خواسته‌هایمان را برطرف می‌کند."

اگر نتوانیم غم‌ها و اشتیاق‌هایمان را تغییر شکل دهیم، ممکن است آن را به شکل آزار، سلطه یا بی‌توجهی به دیگران تحمیل کنیم. ولی اگر متوجه شویم که همه‌ی انسان‌ها فقدان و رنج را می‌شناسند یا خواهند شناخت، می‌توانیم به یکدیگر رو آوریم.

رفتار برتری جویانه ما را از واکنش نشان دادن به ناراحتی دیگران و حتی خودمان باز می‌دارد.

البته که شما نیمه‌ی گمشده‌ای ندارید. چیزی به نام شریک روحی وجود ندارد. یک نفر نمی‌تواند همه‌ی نیازهای شما را برآورده کند. آرزوی خشنودی بدون مرز، بی‌زحمت و بی‌پایان نه تنها به ثمر نمی‌رسد، بلکه نشانه‌ی روان‌رنجوری و نابالغی است. باید بزرگ شوید و از آن بگذرید.

من باور ندارم که ما می‌توانیم از گذشته‌مان فرار کنیم. ما باید با غم دوست شویم. ما باید از دست دادن‌هایمان را نزدیک خود نگه داریم و مثل فرزندان عزیزمان با خودمان حملشان کنیم. تنها زمانی که این دردهای مهیب را بپذیریم، می‌فهمیم مسیری به‌سوی رستگاری از آن‌ها همان راهی است که از میانشان می‌گذرد. ما شفادهنده‌های زخمی هستیم و حرکات فعالانه ما به سمت عشق لازم نیست این‌قدر قهرمانانه و خلاقانه باشد. شاید سگی را به سرپرستی بپذیریم و از آن بسیار مراقبت کنیم. شاید شغل معلمی، مامایی یا آتش‌نشانی را انتخاب کنیم. شاید به‌سادگی گوشی‌هایمان را زمین بگذاریم و توجه بیشتری به دوستان و خانواده‌مان کنیم. درد شما همان چیزی است که از دست داده‌اید، عشقی که آرزویش را داشته‌اید و هرگز به دست نیاورده‌اید. آن تا ابد وجود دارد، شکلش تغییر می‌کند، ولی همیشه حضور دارد. وظیفه‌مان این است که آن را در شکل جدیدش بشناسیم.

موسیقی شاد نسبت به موسیقی غمگین پاداش روان‌شناختی کمتری ایجاد می‌کند. آهنگ‌هایی با ریتم تند باعث می‌شوند بخواهیم در آشپزخانه برقصیم و دوستانمان را برای شام دعوت کنیم. ولی این موسیقی غمگین است که باعث می‌شود حس کنیم غرق در شادی عمیق و در بهشت هستیم.

احتمال بیشتری وجود دارد که افراد افسرده( و کسانی که قبلا افسرده بوده‌اند) دنیا را از دید دیگران ببینند و دلسوز باشند؛ متقابلا، محتمل‌تر است که افرادی با همدلی بالا بیشتر از موسیقی غمگین لذت ببرند.

اندوه، از میان همه‌ی احساسات، قوی‌ترین عنصر ایجاد رابطه است.

کمک کردن به افراد نیازمند همان بخش از مغز را تحریک می‌کند که با بردن جایزه‌ای یا خوردن غذای خوشمزه تحریک می‌شود.

"اینجا ظلمتی است که باید به شما نشان بدهم؛ ما باید بپذیریم که هیچ یاری نیست که همه وجود ما را درک کند و با ما در همه موارد کوچک و بزرگ هم‌سلیقه باشد. در بهترین حالت ممکن، همیشه تنها به درصدی از سازگاری دست خواهیم یافت. ...یک بار برای همیشه این ساده لوحی جذاب ولی احمقانه و نابود کننده عشق را بکشیم: ما هیچ نیمه گمشده‌ای نداریم!"

"سعادت، در حقیقت مستلزم فعل و انفعال منطقی و ظریفی بین پدیده‌های مثبت و منفی است."