بریده‌های کتاب امتحان نهایی

تو در ساختار مسیحی بزرگ می‌شوی، درست است که در حد لاک یک لاک‌پشت کوچک می‌شوی، و در آن کش می‌آیی و خودت را به اندازه‌ی آن در می‌آوری تا آن را پر کنی. ولی اگر خرگوش باشی و نه لاک‌پشت، واضح است که در این لاک راحت نخواهی بود.

سرنوشتی در کار نیست. سرنوشت واکنش متقابل ماست در قبال ضعف‌ها و اشتباهاتمان در رسیدن به مقصودمان در زندگی.

اصولا شاعر به رنج و درد تن نمی‌دهد. رنج می‌برد ولی خودش آدم دیگری است ایستاده در پایین تخت‌خواب که رنج برد خود را نظاره می‌کند.

بی‌اعتباری که زبان به آن دچار شده است ما را هر روز بیشتر از مفهوم عاری می‌سازد.

در واقع زندگی چیزی نیست، جز کشیدن نقشه برای ایستادن در برابر سرنوشت.

خفت‌آور‌ترین شکل ملال نوعی است که گریبان تو را وقتی بگیرد که پیژاما به تن داری. در این حال راه نجاتی نداری.

خورشید که می‌پیماید فرسنگ‌ها راه را در دقیقه‌ای، ستارگان این گنبد مینا، که مسافت‌های بیشتری را می‌پیمایند، چندان تیزرو نیستند که تن من در راه خاک.

این قابیل است_ شورشی مرد آزاد_ که باید مواظب هابیل بسیار ظریف، مودب، و سخت جنب باشد.

درد فقط برای کسی واقعی است که آن را همچون مصیبتی یا سانحه‌ای تحمل می‌کند، و در این کار به آن حق شهروندی می‌بخشد و به آن اجازه‌ی ورود به روحش را می‌دهد.

ما همه تصویر‌های بدی از خودمان داریم چون در واقع از بیشتر مردم بهتریم.

این‌جا کشور مشاهده‌گران خام و ساده است _ آدم‌های فضولی که هرچه را می‌بینند و می‌شنوند به حافظه‌ی فرّار خود می‌سپارند.‌

با خود گفت قلب‌ها استخوان ندارند. خوب بود اگر می‌داشتند. برای زندگی‌ای که ما را به آن بسته‌اند ساخت مناسبی ندارند.

فقط فراموشی شادی‌‌آور است، و هر دور‌اندیشی‌ای ترس آور.

در پشت حدود ۶۵ کیلوگرم وزن آدم سرنوشتی سنگینی می‌کند، و سرنوشت او دلیلش برای هستی است، یا برعکس. دلیل هرکس برای بودن، او را به خویشتن خود برمی‌گرداند.

من می‌خواستم بدانم کی هستم یا کی بودم. و همان باشم. نه این قراردادی که تو، من یا هرکس دیگری پذیرفته است.

چه آسان است به یاد آوردن و چه دشوار، فراموش کردن.

برای مردم کافی نیست که حوادث واقعا اتفاق بیوفتد. مردم فقط در صورتی آن‌ها را باور می‌کنند که خبرشان را در آخرین چاپ روزنامه‌ بخوانند.

ما آرژانتینی‌ها در این کار هم حرفه‌ای هستیم. ( فحش دادن ) افزایش فحش و دشنام نسبت معکوس با اراده‌ی یک ملت دارد.

تو تنها وقتی قدر فرهنگ خودت را می‌دانی که از آن جدا شده باشی.

زمان چون کودکی که دستش را گرفته می‌برند، و او به عقب نگاه می‌کند.