بریده‌های کتاب خاما

زمان مثل کره خر بزرگ می شود و آدم متوجه نمی شود،کره گی اش کی بوده و خرانه گی اش کی! سر می چرخانی زیر بار رفته ای و باید سختی بکشی.

ـ می خواستم این لاک پشت را ببرم به آب برسانم. ـ از کجا می دانی داری بهش لطف می کنی؟ ـ معلومه یکی آورده اون رو اینجا. ـ معلوم نیست،شاید هم خودش آمده. ـ ولی باید برگرده آبگیر. ـ از کجا معلوم دلش اینجا نباشه.

همیشه یک قدم ازم جلوتر بودند انگار. نگاه کردم به چشمانش،دنبال رد آشنایی بودم. همیشه اولین بار اگر به چشمی نگاه کردی و توانستی در دریاچه ی نورش شنا بکنی،می توانی کنار آن آدم بمانی، اگر نه که چه بهتر هر چه زودتر، راهی بشوی.

خدایار را دوست داشتم اما آغگل برایم بوی دیگری می داد. این وطن وطن که باب و دایه از آن حرف می زدند،برایم آغگل و آواجیق و دریاچه و نی زارهایش نبود؛برای من بوی خاما بود که هنوز هنوز توی سرم چرخ می خورد و روی کلاهش علامت دو کوه آرارات،برق می زد.

مرد اگر گریه نکند،بغضش روزی سرش را خواهد خورد.

خیلی وقت ها آرزو کرده بودم وقتِ جنگ، سنم بیشتر بود و می‌توانستم همراهِ خاما بروم. - که چی بشه؟ -یا کشته می شدم یا اگر هم اسیر می شدم،کنار تو بودم لااقل. -فعلا که نیستی. -دردم همینه. - دردِ شیرینی یه. شاید اگر کنارم بودی،اینقدر بهم نزدیک نبودی.

آدمی فرار می کند و بعد دنبالِ دلیل می گردد چرا فرار کرده. تازه این وقت هم دارد فرار می کند.

ـ هر وقت دنبال دلیل گشتی،بدان هنوز وقتِ رفتنت نبوده. ـ آدم بی دلیل به راه نمی زند که. ـ دلیل هر راهی در دلِ راه است.

راست می گفت،زمان مثل کره خر بزرگ میشود و آدم متوجه نمی شود،کره گی اش کی بوده و خرانه گی اش کی! سر می چرخانی زیر بار رفته ای و باید سختی بکشی.

آدمی وقتی از همه چیز دور می‌شود،مغزش بیشتر و بهتر حرکت ‌‌می‌کندو تازه می‌فهمد قبلش نمی‌فهمیده‌ است.