بریده‌های کتاب 100 نفر: روز بیست و یکم

شکسپیر می‌گوید: 《می‌دانیم چه هستیم اما نمی‌دانیم چه خواهیم شد.》

یک زندگی جدید چیزی بود که همیشه باید برایش جشن می‌گرفتند.

ولی رهبری یعنی گاهی کاری را انجام بدهی که می‌دانی درست است، حتی اگر تو را منفور کند.

رفتن بدون خداحافظی چطور بود؟ همین برای در آوردن اشکش کافی بود.

می‌خواست چیزی بیشتر از زیبایی داشته باشد. می‌خواست قوی باشد.

رهبر واقعی به جای سرزنش دیگران، باید اشتباهاتش را قبول کند.

حرف‌های گراهام نبود که درد داشت؛ قیافه‌ی بقیه بود. بیشترشان طوری ولز را نگاه می‌کردند انگار گراهام را قبول داشتند و از ولز متنفر بودند.

ولز می‌دانست که حتی بزرگ‌ترین رهبرها هم اشتباه می‌کردند،

چرا باید فرض می‌کردند که هرکسی در این سفینه، مجرم است؟