بریده‌های کتاب نوسترومو

تنهایی به سرعت برای روح انسان شرایطی پدید می‌آورد که در آن روحیه طنز یا حتی بدبینی و شک‌گرایی هیچ معنایی نخواهد داشت.تنهایی گستره ذهن را تسخیر می‌کند و اندیشه را به وادی بی‌اعتقادی مطلق سوق می‌دهد.

در کشوری که مردم به خودشان کمک نکنند هرگز خدایی وجود نخواهد داشت

تغییر جبران‌ناپذیری که مفهوم مرگ در زندگی روزمره‌ انسان ایجاد می‌کند، در ناراحتی آکنده از سرگشتگی و عذاب ذهن و فکر نمود می‌یابد.

حتی افرادی که بدبین‌ترین قلب‌ها را دارند، در مواقعی که زندگی و مرگ به تار مویی بند است، آرزو دارند که از احساساتشان درکی روشن و واضح ارائه دهند، مثل نوری که به مددش کنشی را می‌توان بعد از رفتن شخص مشاهده کرد، رفتن به جایی که هیچ نور روشنگری در آن نمی‌تواند بر حقیقتی که با مرگ هر انسان از جهان محو و گم می‌شود بتابد و آن را مرئی و قابل درک سازد

و عشق صرفا یک لحظه کوتاه فراموشی بود، یک لحظه از خود بیخودی‌ای که انسان بعدها با غم و حزن از آن یاد می‌کرد، مثل غم و سوگی سنگین که پشت سر گذاشته شده باشد