بریده‌های کتاب خموشان

منتظر بود، اما نمی‌دانست منتظر چه. فقط تنهایی خود را حس می‌کرد، و سرمایی که به جانش نفوذ کرده بود، و باری سنگین روی قلبش.

بر این عقیده بود که کتاب، بیشتر از همیشه و درست به دلیل بحران فرهنگی، آینده را در دست دارد.

نمی‌فهمید می‌توانستند از او چیزی بیاموزند، از او که چیزها داشت برای کشف. هنرمند در وجود خود در ظلمت راه می‌پیماید؛ آخر چه‌طور می‌تواند راه واقعی را نشان دیگران بدهد؟ اما خیلی زود فهمید که شاگرد لزوما پی آموختن نیست. درست برعکس، بیشتر اوقات هدف از شاگردی لذت آموختن چیزی به استاد است، لذتی بی‌غرض.

مثل مردانی بود که در خانه‌شان، در عزلت، می‌میرند، در خواب، و صبح، زنگ‌های تلفن، پر تب‌وتاب و سمج، در خانه‌ای خالی، بر فراز تنی تا ابد خاموش، به صدا در می‌آیند.

خشم و عجز گاهی چنان آزاردهنده است که حتی مجال فریاد نمی‌دهد.