بریده‌های کتاب با شکر شکرت شیرین می شود کامم: بنده شاکر خدا باشیم، کسی که اهل شکر نیست، آدم نیست

خدا ماها رو که آفرید، دستمون رو گذاشت تو دست اهل بیت (علیه‌السلام) و کادوی تولد ما معرفت و محبت به این اهل بیت بوده.

بهش گفتم: به چی علاقه داری؟ گفت: به کتاب خوندن. گفتم: می‌خونی؟ گفت: نه. گفتم: چرا؟ گفت: برای خوندنِ کتاب باید اون رو دستم بگیرم و ورق بزنم؛ ولی من که نمی‌تونم این‌ کار رو انجام بدم. اگه بخوام کتاب بخونم، باید مادرم کتاب رو جلو چشمم بگیره و ورق بزنه؛ اما اون، همه وقتش رو برا من گذاشته. مگه می‌تونم ازش توقع این کار رو هم داشته باشم؟! (شرح حال جانباز قطع نخاع از گردن به پایین) خدایا! تا حالا به هر نعمتی فکر کرده بودم؛ ولی دیگه به این فکر نکرده بودم که حتی دست گرفتن کتاب و ورق زدن اون، خودش یه نعمته. از طرف تو چقدر نعمت و از طرف من چقدر غفلت!

داوود (علیه‌السلام) به خدا گفت: خدایا! به من دستور دادی که صورتم و بدنم و پاهایم را با آب، پاکیزه کنم؛ اما دلم را با چه چیزی پاک کنم؟ خداوند فرمود: با همّ و غم ها. (الدعوات، ص۵۶)

کاش می‌دانستید هریک از مناجات های من با خدا روی دیگری از داستان کربلاست! کسی که با خدای حسین (علیه‌السلام) آشنا نشود حال و هوای کربلا نمی‌گیرد. حالا معلوم شد چرا این‌قدر حسین حسین می‌گویید و به کربلا می‌روید اما حسینی نمی‌شوید و رنگ کربلا به خود نمی‌گیرید؟

شکر، شاه کلیدِ خوب شدن و کفران، شاه کلیدِ بد شدنه. شاکر که باشی، نمی‌تونی عاشق خدا نباشی. شاکر که باشی، نمی‌تونی بندگی نکنی. شاکر که باشی، نمی‌تونی از خدا فاصله بگیری. شاکر که نباشی، نمی‌تونی عاشق خدا باشی. شاکر که نباشی، نمی‌تونی آدم باشی. شاکر که نباشی، نمی‌تونی بندگی کنی. اصلا بندگی، بدونِ شُکر معنا نداره.