بریده‌های کتاب سایه های ارباب

وقتی که فهمید چطور با بی ملاحظگی و دروغ هایش امنیت خانواده اش را به خطر انداخته بود، حالش بد شد. مادرش سعی کرده بود این موضوع را به بریتا بگوید، اما او گوش نداده بود. درحالی که به امیدهای پرشور خودش سرگرم شده بود، امنیت خانه ای را به قمار گذاشته بود که در دنیا بیشتر از هرچیز دیگری دوست داشت-قماری که در آن باخته بود.

به کلمه ای که خیلی ناخواسته به ذهنش خطور کرده بود، فکر کرد، "فرار. من دارم همین کار را می‌کنم؟ از یک زندگی خسته کننده و پرفشار فرار می‌کنم؟ آره. اما..." اما بریتا نمی‌خواست از دست هرکسی و هر چیزی که دوست داشت هم فرار کند

گفت اسم کشتی را ستاره‌ی دلتورا گذاشته؛ چون برای مسافرهایی که در شب گم شده اند، ستاره ها مثل فانوس های دریایی توی تاریکی، راهنماهای صادق، روشن و ثابت قدمی هستند. گفت که ستاره هم این جوری است: هیچ‌وقت ناامیدمان نمی‌کند. برای ما ساخته شده. کشتی ماست. تا ابد!

تاجر خوب همواره بر هدف اصلی اش تمرکز می‌کند. هدر دادن انرژی با عصبانی شدنِ بی ثمر از تقدیر، آب و هوا یا آدم هایی که می‌خواهند مانعمان شوند، احمقانه است. تمام هوشمندی ما باید در راستای رسیدن به هدف متمرکز شود.

بعضی ها می‌گویند خوب نیست پشت سر مرده حرف بزنیم. به نظرم اینکه اجازه بدهیم زنده ها بدون هیچ دلیلی عذاب وجدان بگیرند، بدتر است.

زولا یکی از آن آدم هایی بود که به نظر خودشان خیلی مهم اند و طاقت کنار گذاشته شدن را ندارند. با توجه به راه و رسم زندگی، این‌جور آدم ها محکوم به ناامیدی اند.