بریده‌های کتاب توکایی در قفس

《توکا، هوش تنها کافی نیست، وسیله لازم است.》

حس می‌کرد با وجود آب و دانه‌ی فراوان،روز‌به‌روز ناتوان‌تر می‌شود و بجای آن میل به آزادی، در او بیشتر نیرو می‌گیرد.

در میان قفس هیچ‌جا را نمی‌دید و از میان میله‌ها هر جا را که می‌شد دید، آنقدر می‌دید که‌از تکرار آن خسته می‌شد.

زندگی بدون آزادی برای او معنایی نداشت.

توکا گفت : هر قدر هم که گرسنگی باشد، در آزادی لذتی هست که به گرسنگی و سختی‌هایش می‌ارزد.

توکا فکر کرد : قد بلند فایده‌ای ندارد، کسی که به دیگری کمک می‌کند باید فکرش بلند باشد.

هر جانداری به درد خودش بند است، من باید خودم به فکر خودم باشم.

حرص آب و دانه خیلی چشم‌ها را می‌بندد.

هیچ جانداری، اگر می‌تواند یا نمی‌تواند، به جاندار دیگر کمک نمی‌کند، اگر خیلی کار کنند، به حال آنهایی که گرفتارند دلسوزی می‌کنند.

همه‌چیز، عوض شده بود. اما این نبود، حقیقت این بود که او خودش عوض شده بود.

قدّ بلند داشتن فایده‌یی ندارد،کسی که به دیگری کمک می‌کند باید فکرش بلند باشد.

《حرف های شما درست است.ولی با حرف،بار به منزل نمی‌رسد. خودت به قفس اتفاده‌یی ،خودت‌هم باید راه بیرون آمدنش را پیدا کنی.》

《هر قدر هم که‌گرسنگی باشد، در آزادی لذّتی هست که به گرسنگی و سختی هایش می‌ارزد.》