بریده‌های کتاب روضه عقل، فرهنگ جنون: روایت زندگی کسانی که عقل حسابگر را کنار گذاشتند و دیوانه نامیده شدند

باید عاشق باشی تا بدانی عشق چگونه قدرت می‌آفریند. عاشق که شوی، یکپارچه قدرتی. ناتوان‌ترین‌ها وقتی عاشق می‌شوند یکشبه توانی می‌یابند که پهلوانان نامی، عمری در پی کسب آن‌اند.

گفتم:قبله ات؟ گفت:کربلا گفتم:مولایت؟ گفت:حسین علیه السلام گفتم: بهشتت؟ گفت: لبخند حسین علیه السلام گفتم:جهنمت؟ گفت: دوری از حسین علیه السلام گفتم: دنیایت؟ گفت: خیمه ی عزای حسین علیه السلام گفتم:مرگت؟ گفت: شهادت گفتم:مدفنت؟ گفت:بی نشان گفتم: حرف آخرت؟ گفت: یا حسین....

تو که احساس ضعف می‌کنی از آن روست که قدرت جمع را برتر از قدرت کسی می‌دانی که خالق جمع است. تو تنها به خویشتنِ ناتوانت چشم دوخته‌ای و از دیدن قدرت بی‌انتهای او غافل مانده‌ای. بنده که باشی همیشه بند دلت بستۀ یار قدَرقدرتِ ماست. آن وقت هیچ گاه احساس ضعف نخواهی کرد دیوانه‌ها به قدرت یارشان و پوچی دشمنانش ایمان دارند.

چیزی قبلۀ جان است که جان عاشق آن است.

فقط دیوانه ها زندگی می کنند که آزادند از همه بندها. ما زندگی نمی‌کنیم، زجر می کشیم که هزاران بند به پایمان بسته شده.

گریه دیوانه ها در روضه کربلا،تنها گریستن بر مظلومیت نیست. اشک،سوزش قلب یک دیوانه است برای نبودن در کربلا. من هیچ کجا در شهر دیوانه ها 《یا لیتنا کنّا معک》 را که از عمق جان باشد نشنیدم.

برای باز کردن دل گرفته، باید دل از دنیا کند. و به اصل خویش دل بست. و این هم یعنی بازگشت به حقیقت خویش.

دل ما بسیار می گیرد: وقتی که از کربلا فاصله میگیریم. درست است که ما هر کجا نام حسین ع باشد را کربلا می دانیم اما آن خاک که جسم صد پاره حسین ع در آن آرمیده قلب زمین است. ما از قلب زمین که فاصله می گیریم، دلمان می گیرد اما محکومیم به این دل گرفتگی آخر اگر در کربلا بمانیم و نمیریم دلمان سنگ می شود. وقتی هم از کربلا دور می شویم، دلمان میگیرد.

فراموش نکن که دل، بین زمین و آسمان، معلق نمی ماند. باید بستهء جایی باشد. اگر بندِ آسمان نشد، بنده زمین خواهد شد. این را یقین بدان.

تنها در صورتی می توان نا امیدی را به تصویر کشید که دنیای بی خدا را بتوان تصور کرد. یک لحظه دنیای بی خدا یعنی نیستی محض. اگر دنیا هست، یعنی خدا هست. و اگر خدا هست، یعنی امید هست.