بریده‌های کتاب روضه عقل، فرهنگ جنون

گریه دیوانه ها در روضه کربلا،تنها گریستن بر مظلومیت نیست. اشک،سوزش قلب یک دیوانه است برای نبودن در کربلا. من هیچ کجا در شهر دیوانه ها 《یا لیتنا کنّا معک》 را که از عمق جان باشد نشنیدم.

باید عاشق باشی تا بدانی عشق چگونه قدرت می‌آفریند. عاشق که شوی، یکپارچه قدرتی. ناتوان‌ترین‌ها وقتی عاشق می‌شوند یکشبه توانی می‌یابند که پهلوانان نامی، عمری در پی کسب آن‌اند.

گفتم:قبله ات؟ گفت:کربلا گفتم:مولایت؟ گفت:حسین علیه السلام گفتم: بهشتت؟ گفت: لبخند حسین علیه السلام گفتم:جهنمت؟ گفت: دوری از حسین علیه السلام گفتم: دنیایت؟ گفت: خیمه ی عزای حسین علیه السلام گفتم:مرگت؟ گفت: شهادت گفتم:مدفنت؟ گفت:بی نشان گفتم: حرف آخرت؟ گفت: یا حسین....

تو که احساس ضعف می‌کنی از آن روست که قدرت جمع را برتر از قدرت کسی می‌دانی که خالق جمع است. تو تنها به خویشتنِ ناتوانت چشم دوخته‌ای و از دیدن قدرت بی‌انتهای او غافل مانده‌ای. بنده که باشی همیشه بند دلت بستۀ یار قدَرقدرتِ ماست. آن وقت هیچ گاه احساس ضعف نخواهی کرد دیوانه‌ها به قدرت یارشان و پوچی دشمنانش ایمان دارند.

چیزی قبلۀ جان است که جان عاشق آن است.

فقط دیوانه ها زندگی می کنند که آزادند از همه بندها. ما زندگی نمی‌کنیم، زجر می کشیم که هزاران بند به پایمان بسته شده.