بریده‌های کتاب لیالی نور، مواعظ شبهای قدر

حسرت برای کسی هست که فاقد چیزی باشد.اما کسی که خدا را دارد همه چیز دارد و دیگر حسرت نمی‌خورد.

هر کسی فرعونی دارد که همان نفس اوست

مومن وقتی قدم در راه خدا قرار می‌دهد و می‌خواهد حرکت کند باید با صدق وارد شود! یعنی چه؟ یعنی اگر در نزد خدا ادعا کرد که می‌خواهد برای او باشد و راه او را طی کند واقعاً در عمل هم چنین باشد؛ با تمام وجود به سوی خدا بیاید صد در صد برای خدا حرکت کند...

در آيه شريفه: إِنَّا أَنزَلْنَهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ، مراد از الْقَدْرِ، «الله» اسم جامع جميع اسماء و صفات إلهى) است و مراد از لَيْلَةِ الْقَدْرِ،حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها میباشد.(آن حضرت مستوره و مکنونه ای هستند که جميع اسماء و صفات الهی در نفس شریف ایشان پنهان شده است)بنابراین هر کسی ایشان را آن طور که باید بشناسد حقیقت شب قدر را درک کرده است و همانا حضرت را «فاطمه» نامیده اند؛زیرا مردم از شناخت ایشان بریده شده و نسبت به آن عاجزمی باشند.

کسی که خدا را دارد کیف دنیا را دارد، حتی اگر غذای او فقط نان و پنیر یا نان و سبزی باشد، چون محبت خدا را داشته و با او سر و کار دارد. و چنانچه محبت پروردگار در دلش نبوده و با خدا کاری نداشته باشد، حتی اگر لذیذترین غذا و بهترین پوشاک و مسکن و خلاصه برترین زندگی را هم داشته باشد باز عیش او عیش سوء و ناگواری خواهد بود.

زندگی شیرین از آنِ کسی است که همیشه به یاد خداوند است؛ چه در موقعی که مشغول کارهای روزمره‌ی زندگی است و چه در اوقاتی که مختص به خداوند است و مشغول نماز یا سایر عبادات چون حج بیت اللّه می‌باشد، چرا که این عبادات ممحض در یاد خدا است.

زندگی شیرین از آن کسی است که همیشه یاد خداوند است! چه در موقعی که مشغول کارهای روزمره زندگی است و چه در اوقاتی که مختص به خداوند است...

مرحوم علامه: آن کسی از همه جلوتر و در نزد خدا ارزشش بیشتر است که خودش را از همه پایین تر ببیند! مبادا انسان خودش را بالا و دیگران را پایین ببیند و به اعمال آنها نظر داشته و خرده بگیرد که تو آن کار را کردی و او فلان کار را کرد.من چه کسی هستم که از عمل شما خرده بگیرم! من خودم هزار نقص و عیب دارم.

محبت هوایی که در عالم کثرت است همه باید در طول محبت خدا قرار بگیرد ،نه در عرض محبت پروردگار.اگر در عرض محبت پروردگار باشد آن محبت محکوم به شکست است،ان محبت مجاز و هواست،نه حقیقت.مومن طالب هوا نیست.هوا سراب است و مومن طالب خداست..

بالأخره از انسان اعتراف به عبودیت میگیرند و انسان اظهار عجز میکند و تسلیم می شود؛ پس چه بهتر که در ابتدا با خوشی و راحتی در همین دنیا اعتراف به عبودیت کند در این صورت بهتر راه را طی کرده و این همه عذاب را متحمل نمی شود.

أفضل أعمال، قرائت قرآن است و اینکه همواره زبانت به ذکر خدا گویا باشد، به طوری که هرگاه مرگ به سراغ تو آمد به یاد خداوند و به ذکر او'رَطبُ اللِسان' باشی.( زبانت با تلفظ به نام او تر باشد.)

می فرمودند: کسی که خدا دارد کیف دنیا را دارد حتی اگر غذای او فقط نان و پنیر و سبزی باشد چون محبت خدا را داشته و با او سروکار دارد! و چنانچه محبت پروردگار در دلش نبوده و با خدا کاری نداشته باشد حتی اگر لذیذ ترین غذا و بهترین پوشاک و برترین زندگی را داشته باشد باز عیش او عیش سوء و ناگواری خواهد بود!

هرکس فرعونی دارد که همان نفس اوست!

حقیقت "صلاة" همان یاد و ذکر خداست

خداوند بنده ای که از او درخواست می نماید و در خواسته خود مصر بوده و پافشاری می کند را دوست دارد:)

کسی که خدا را بدون معرفت عبادت کند مَثَل الاغ آسیاب است که دائم دور می زند و از جای خود خارج نمی شود! (هرچه تلاش می کند هیچ رشد و پیشرفتی نمی کند!)

امام صادق علیه‌السلام: مزرعه دل باید از گناه پاک باشد تا عمل صالح در آن تأثیر بگذارد.شما در مزرعه دل هر چه عمل صالح انجام دهید وقتی گناه کنید تمام آن اعمال صالح را فاسد کرده و از بین برده اید.

مقتضای مربوبیت ما و رب بودن پروردگار این است که از ناحیه پروردگار به ما افاضه می شود و این افاضه تکوینا نسبت به تمام موجودات هست چه بخواهند چه نخواهند!

زندگی شیرین از آنِ کسی است که همیشه به یاد خداوند است...