بریده‌های کتاب جنگ و صلح (دوره دو جلدی)

در شهر بریون درباریان و تمام کسانی که با دربار ارتباط داشتند بار و بُنه خود را می‌بستند. قشون روس با شتاب و بسیار و بی نظمی فوق‌العاده از جاده می‌گذشتند. ارابه ها چنان جاده ها را مسدود ساخته بودند که حرکت با کالسکه امکان پذیر نبود.

اگرچه دستور داده شده بود که مجروحین را رها کنند مع‌ذلک بسیاری از آنان خود را به دنبال قشون می‌کشیدند و تقاضا می‌کردند که روی توپ ها بنشینند. در پای تپه پرچم‌دار هوسار رنگ پریده‌ای که یک دستش را با دست دیگر نگه داشته بود به سوی توشین آمد و تقاضا نمود که او را روی یکی از عراده های توپ سوار کنند. پرچم‌دار محجوبانه می‌گفت: سروان، برای رضای خدا دست من ضرب خورده است. برای رضای خدا مرا سوار کنید. من نمی‌توانم پیاده بروم.

ناپلئون جسد نارنجک‌انداز روسی را که صورتش در خاک فرورفته و با قفای سیاه شده به رو افتاده و یک دست سرد و منجمدش را باز کرده بود نشان داده گفت: چه مردان رشیدی!

در جهان رویا همه چیز مانند بیداری سهل و زیباست، ولی چون با جهان بیداری متفاوت است بهتر و جذاب‌تر جلوه می‌کند.

راستوف پس از پیکار اوسترلیتس ۱۸۰۷ به تجربه ی شخصی دریافته بود که همیشه هنگام نقل وقایع جنگی دروغ پردازی می‌شود.

شین‌شین گفت: اصولا چرا باید ما را شیطان وسوسه کند و به جنگ بناپارت بکشاند؟ و چرا ما باید با او جنگ کنیم؟ او شاخ اتریش را دیگر شکسته است، میترسم حال نوبت ما رسیده باشد.

راستی که همه ی مردان خودخواه‌اند! همه، همه خودخواه‌اند. او خود به دنبال هوا و هوسش می‌رود و خدا می‌داند که چرا می‌رود، مرا رها می‌کند و تنها در دهی محبوس می‌سازد.

پی یر عزیز، اگر هرکس فقط برای اعتقاد خود بجنگد، اصلا دیگر جنگی درکار نخواهد بود.

به نظر می‌رسد که گویا بشریت قوانین نجات دهنده ی مقدس خود را، که عشق به هم نوع و عفو خطاکاران را توصیه می‌کند، فراموش کرده است و برخلاف این اصل لیاقت و شایستگی اصلی خود را در هنر جنگ و کشتار یکدیگر می‌پندارد.

شاهزاده خانم آهی عمیق کشیده گفت:" نه، پسرعموی عزیز! به خاطر خود خواهم سپرد که هرگز در این دنیا دیگر نباید انتظار پاداشی داشت، در این دنیا نه شرافت وجود دارد و نه عدالت. در این دنیا باید شریر و حیله گر بود."

نمی‌فهمم، اصولا نمی‌فهمم که چرا مردان بدون جنگ نمی‌توانند زندگانی کنند؟ چرا ما زن‌ها این چیزها را نمی‌خواهیم، به این چیز ها احتیاج نداریم؟

و چنان شد که پنداشتی بعد از آن چاره ای نبود جز آنکه تفنگها را خالی و مهمات را منفجر کنند و هر کس هر چه زودتر سر کار و خانه و زندگی خود بازگردد . اما تفنگها پر ماندند و ...