بریده‌های کتاب استاد عروسک

به خونه خوش اومدی. خوشحالم تونستی برگردی. حالا جات امنه. دیگه هیچی نیست که ازش بترسی...

"هیچ‌کس به قربانی‌ها فکر نمی‌کنه! مجرمان هم حقوق انسانی دارن، ما باید حق آن‌ها را محترم بشماریم – همینطوری مدام راجع به این مسئله چرت و پرت می‌گن، انگار قربانیِ یه قتل اصلا هیچ آسیبی ندیده! اگه دادگاه واسه کمک به ما هیچ‌کاری نکنه، خودم اون حرومی‌ها رو می‌زنم می‌کشم. قسم می‌خورم این کارو می‌کنم."

"اگه یه نفر تو خانواده‌ت گم بشه، اون موقع احساس ما رو درک می‌کنی. از اعماق وجودت می‌فهمی ماهایی که پشت سر جا گذاشته شدیم چقدر رنج می‌بریم. چقدر غمگین هستیم. این چیزی نیست که بشه با کلمات توضیحش داد. اگه می‌تونستم جامو باهاشون عوض کنم این کارو می‌کردم. واقعا می‌کردم."

"بدون اینکه مردم ازم بپرسن، هر روز و همیشه دارم دوباره همه چیو زندگی می‌کنم، پس خیلی فرقی نداره."

با خود فکر کرد او نمی‌خواهد بیدار شود. اگر چشمانش را باز می‌کرد، مجبور بود با حقیقت تلخ زندگی‌اش مواجه شود. خواب ماندن خیلی راحت‌تر بود.

می‌خواست مطمئن شود – از اینکه یک روز دیگر شروع شده است؛ که هر روز، هر صبح، او زنده است. یا به بیان دقیق‌تر، که از دیروز جان سالم به در برده است، و حالا اینجا ایستاده تا به روز جدید خوشامد بگوید، که زندگی‌اش هنوز پایان نیافته است.

"اتفاقای وحشتناک زیادی برای زن‌ها می‌افته. وقتی یه بدن بدون هویت پیدا می‌شه، هیچ‌وقت نمی‌تونی به خانواده‌هایی که عزیزشونو گم کردن و این شکلی به کلانتری میان عادت کنی."

"من به آدما نگاه نمی‌کردم. از مردم عکاسی نمی‌کنم، چون ازشون خوشم نمیاد."

اصلا نمی‌دانست هر روز جدیدی که آغاز می‌شود چه چیزی برایش دارد، ولی همین را می‌دانست که دیروز تمام شده و او سالم از آن گذشته است.

"اگه من یه دفعه دود شم برم هوا، برام سواله آیا اصلا کسی به خودش زحمت می‌ده دنبالم بگرده؟"

"من به چیزی که می‌خوای بنویسی علاقه دارم. این روزا هيچکس به آدمایی که گم می‌شن اهمیت نمی‌ده. هیچکس دیگه واسه کسی که یه دفعه دود می‌شه می‌ره هوا سروصدا راه نمی‌ندازه."