بریده‌های کتاب قلمرو خار و رز؛ دربار مه و خشم (بخش اول)

برای قلب انسانی‌ات شادمان باش؛ برای آن هایی دل بسوزان که اصلا چیزی حس نمی‌کنند.

شاید یه عشوه گر بی شرم باشم؛ولی حداقل گنددماغ نیستم.

``تو ناجی منی، فیرا``

``عجب عشوه گر بی چشم و رویی هستی.``

به سلامتی ستاره هایی که گوش میدن و رویا هایی که بی جواب میمونن

حتی با اینکه سپر ذهنی ات رو بالا برده بودی؛ ولی تونستم تو رو حس کنم.

سعی کن وقتی داری خواب منو میبینی، با صدای بلند گریه نکنی. آخه باید به زیباییم استراحت بدم.

وقتی برای مدت طولانی در تاریکی گیر بفتی سیاهی بخشی از وجودت میشه

دست هایش به پایین سُر خوردند تا پشت زانو هایم را بگیرد و با نیشخندی موذیانه گفت :《 تو رستگاری ام هستی ، فیرا.》

...در دلم آرزو کردم ای کاش چیزی احساس نمی کردم و قلبم نیز همچون بقیه ی اندامم تغییر می‌کرد و تا ابد همچون سنگ ، بی احساس می شد ...

..‌.آخر مگر می شود از کسی که چیزی برای خوردن نداشت ، انتظار غذا داشت ؟...

...مگر می شد وقتی خود غرق در ترس هایم بودم او را از ترس هایش برهانم ؟!...

...گویی حکمتی در این پایان وجود داشت ...

...هر چند علی رغم آن همه دردی که در آن دست و پا می زدند ، باز هم می خندیدند ...

ازریل با لبخندی ملیح نگاهی به بند های انگشتان سفید شده ی الاین بر آن چنگال انداخت؛