بریده‌های کتاب تافی؛ دختری در جست وجوی فراموشی

هیچ بدرودی همیشگی نیست مگر آنکه بتوانی همه‌ی آنچه را درباره‌ی کسی می دانستی و همه‌ی آنچه را زمانی حس کرده بودی فراموش کنی.

اگر دوست داشتنی بودن هم یادگرفتنی بود مثل یادگرفتن پیانو یا صرف افعال، در برگه‌ی ارزیابی من نوشته می‌شد: باید بیشتر تلاش کنی.

اما چه کسی دنبال من است؟ من هم گم شده ام. و با این حال برای هیچکس گمشده نیستم.

به این عادت دارم؛ به دروغ گفتن و دیدن اینکه چطور مردم نفس راحتی می کشند از اینکه قرار نیست دل‌نگران باشند.

اما در نهایت سخت بود حتی عشق به او. چون او رفت و من گذاشتم که برود.

چقدر طول می کشد تا کاملا فراموشم کند؟ و چقدر طول می کشد تا من دست از خواستن او بردارم؟

عشق یعنی از خود گذشتگی، کم پیش می آید که ساده باشد، کم پیش می آید همانی باشد که ما می خواستیم.

اما خوب میشد. اینکه بدانم آن بیرون یک جایی کسی من را به یاد دارد.

حالا هیچ کس را ندارم که برایش پیام بفرستم و هیچ چیز را که به سویش برگردم.

بهترین لبخند تصنعی ام را زدم. نه اینکه در این کار وارد نبودم عادت داشتم به تظاهر کردن: می دانستم شادی چه ظاهری دارد از بیرون.

می‌خندم نه به خاطر اینکه چیز خنده‌داری شنیده ام بلکه چون نمی‌خواهم تنها باشم. باید بیشتر تلاش کنم.

کل گذشته ام را پنهان می کنم، با این امید که فراموششان کنم. من همه چیز را از دیگران پنهان می کنم. کاش می توانستم از خودم هم پنهانشان کنم.

دلم می‌خواهد آب من را بپوشاند، به دریا ببرد و آن‌قدر آن پایین نگهم دارد که همه چیز ساکت شود. تا زمان دنیا را شفا دهد.

کسی چه می داند در ذهن دیگران چه می گذرد؛ چه غصه هایی را فرو داده اند یا دفنشان ‌کرده اند؟

تنها می گذارمش که خود را به یاد بیاورد، به او فرصت می دهم که بخزد بیرون از چاله ای که تویش مخفی شده. وقتی آماده باشد بر میگردد و من کنارش خواهم بود.

آدم خودکشی نیستم اما روزهایی هستند که نمی‌خواهم وجود داشته باشم. ادامه دادن. خیلی سخت است.

یاد گرفتن این‌که چطور آدمی دوست‌داشتنی باشی مثل یاد گرفتن پیانو یا صرف کردن فعل‌هاست در کارنامهٔ من همیشه چنین چیزی نوشته بود: باید بیشتر تلاش کنی.

برای دریا چه فرق می‌کند که من لباس ابریشم پوشیده باشم و بخندم یا اینکه با دامنی پاره زار بزنم. دریا کار خودش را می‌کند جلو می‌آید عقب می‌رود نفس می‌کشد خشمگین می‌شود و آرام می‌شود و من کنار دریا فریاد می‌کشم. دریا فقط صدای خودش را می‌شنود نه صدای آن‌هایی که فریاد می‌زنند و می‌پرسند، چه باید بکنند. ای کاش شبیه دریا بودم.

به نظرم همه‌مان،بیش از حد دوام آوردیم.