بریده‌های کتاب شیوه چشم: بهمن جلالی که بود و چه کرد

همه‌ی آدم‌‌ها می‌خواهند با عکس یادگاری یک تکه از زمان خوشبختی خود را، یا یک تکه از زمان شادی بدون تکرار خود را، ابدی کنند و به تعداد همه‌ی لحظه‌هایی که دیگر شاد نیستند تکثیر کنند. انگار می‌خواهند به خودشان یادآور شوند که این زمان، زمان خوشبختی من بوده است.

امید، اگر امید و آرزوی بهبود شرایط نباشد، انسان مرده است، ساکن و فسیل می‌شود.

اگر فکر کنیم که عکس‌ها کاغذ نیستند می‌فهمیم که چه‌قدر به درد مردم، جامعه‌شناسان، طراحان فیلم و حتی روان‌شناسان می‌خورند. عکس‌ها تکه‌ای از یک دوره هستند. ما یک دوره را با چه وسیله‌ای بهتر از عکس می‌توانیم نشان بدهیم..

بعضی اتفاق‌ها نوشتنی است و بعضی‌ها گفتنی. نوشتی‌ها می‌مانند ولی متاسفانه تعریف‌کردنی‌ها از بین می‌روند.

اعتقاد داشت عصر دایناسور‌ها تمام شده. می‌گفت: دیگه کسی یه تنه شاخ نمی‌شه. در حالی که خودش دایناسور شاخی بود که فرمان کل عکاسی را دست می‌گرفت و به‌اش جهت می‌داد.

شما اگر بهترین عکس دنیا را داشته‌ باشید اما در زمان خودش آن عکس خبری چاپ نشود بعد‌ها به چه دردی می‌خورد؟

تو به عنوان عکاس وقتی در ویتنام هستی خیال می‌کنی یک سپر به قطر ده اینچ جلوت است. فکر می‌کنی هرچه گلوله بیاید به تو نمی‌خورد. دوربین یک جسارت، یک بی‌باکی، یک تجاوزگری‌ای به آدم می‌دهد که بدون دوربین این‌ها را نداری.