بریده‌های کتاب 365 روز با سعدی

دل آینه صورت غیب است ولیکن شرط است که بر آینه زنگار نباشد (سعدی)

اگر ز مغزِ حقیقت به پوست خرسندی تو نیز جامهٔ اَزرق بپوش و سر بتراش مرادِ اهلِ طریقت لباسِ ظاهر نیست کمر به خدمت سلطان ببند و صوفی باش (سعدی)

چو خود را ز نیکان شمردی، بدی نمی‌گنجد اندر خدایی خودی پیاز آمد آن بی هنر، جمله پوست که پنداشت چون پسته مغزی در اوست (سعدی)

قدر عافیت کسی داند که به مصیبتی گرفتار آید. (سعدی)

گنه بیند و پرده پوشد به حلم

مکن خواجه بر خویشتن کار، سخت که بدخوی باشد نگون‌سار بخت گرفتم که سیم و زرت چیز نیست چو سعدی زبان خوشت نیز نیست؟  

دعوی مکن که برترم از دیگران به علم چون کبر کردی ، از همه دونان فروتری🗣️

سَرِ جمله حیوانات گویند که شیر است و کمترین جانوران خر،و به اتفاق ، خرِ باربر، به که شیرِ مردم دَر. مسکین خر اگر چه بی تمیز است چون بار همی برد عزیز است گاوان و خران باربردار بِه ز آدمیان مردم آزار

کاش کآنان که عیب من جستند رویت ای دلستان بدیدندی تا به جای ترنج در نظرت بی خبر دستها بریدندی (سعدی)

جمع کردند و نهادند و به حسرت رفتند وین چه دارد که به حسرت بگذارد آن را آن به در می‌رود از باغ به دلتنگی و داغ وین به بازوی فرح می‌شکند زندان را (سعدی)

نه صورتیست مزخرف عبارت سعدی چنانکه بر در گرمابه می‌کند نقاش که بُرقعی است مُرَصّع به لعل و مروارید فرو گذاشته بر روی شاهد جمّاش (سعدی)

هر چه نپاید دلبستگی را نشاید.

عهد نابستن از آن بِه، که ببندی و نپایی. (سعدی)

روز صحرا و سَماع است و لب جوی و تماشا در همه شهر دلی نیست که دیگر بربایی (سعدی) سماع :موسیقی و آواز و رقص عارفانه

دوست را چندان قوت مده که اگر دشمنی کند تواند

به روزگار سلامت، شکستگان دریاب که جَبرِ خاطرِ مسکین، بلا بگرداند چو سائل از تو به زاری طلب کند چیزی بده، وگرنه ستمگر به زور بستاند (سعدی)

دوش مرغی به صبح می‌نالید عقل و صبرم ببرد و طاقت و هوش یکی از دوستان مخلص را مگر آواز من رسید به گوش گفت: باور نداشتم که تو را بانگ مرغی چنین کند مدهوش گفتم این شرط آدمیت نیست مرغ تسبیح‌گوی و من خاموش (سعدی)

سخن ماند از عاقلان یادگار ز سعدی همین یک سخن یاد دار گنهکار اندیشناک از خدای بِه از پارسای عبادت نمای (سعدی)

بگفت: ای وفادار فرخنده خوی پیامی که داری به لیلی بگوی بگفتا مبر نام من پیش دوست که حیف است نام من، آنجا که اوست (سعدی)  

گر بانگ برآید که سری در قدمی رفت بسیار مگویید که بسیار نباشد (سعدی)