بریده‌ کتاب‌های 365 روز با سعدی

هزار جهد بکردم که سرِّ عشق بپوشم نبود بر سَرِ آتش میسرم، که نجوشم به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم شمایل تو بدیدم، نه صبر ماند و نه هوشم حکایتی ز دهانت به گوشِ جان من آمد دگر نصیحتِ مردم حکایت است به گوشم مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم منِ رمیده‌دل آن بِه، که در سماع نیایم که گر به پای درآیم، بِدَر برند به دوشم بیا به صلحِ من امروز در کنارِ من امشب که دیده خواب نکرده‌ست از انتظار تو دوشم مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم به زخم‌خورده حکایت کنم ز دست جراحت که تندرست، ملامت کند، چو من بخروشم مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن سخن چه فایده گفتن، چو پند می‌ننیوشم؟ به راه بادیه رفتن، بِه از نشستن باطل و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم (سعدی)

سعدی آن نیست که هرگز ز کمندت بگریزد تا بدانست که در بندِ تو خوشتر که رهایی (سعدی)

اندیشه کردم که مروّت نباشد همه در تسبیح و من به غفلت خفته.

صیدِ بیابانِ عشق چون بخورد تیر او سر نتواند کشید پای ز زنجیر او گو به سَنانم بدوز یا به خَدَنْگَم بزن گر به شکار آمده‌ست دولتِ نخجیرِ او گفتم از آسیبِ عشق روی به عالم نَهَم عرصه عالم گرفت حُسْنِ جهان گیرِ او (سعدی)

من از تو روی نخواهم به دیگری آورد که زشت باشد هر روز قبله دگرم (سعدی)

دل آینه صورت غیب است ولیکن شرط است که بر آینه زنگار نباشد (سعدی)

دلی که عاشق و صابر بود مگر سنگ است ز عشق تا به صبوری هزار فرسنگ است (سعدی)

قصهٔ دردم همه عالَم گرفت در که نگیرد نفسِ آشنا؟ گر برسد نالهٔ سعدی به کوه کوه بنالد به زبانِ صدا (سعدی)

اگر سرفرازی به کیوان بر است وگر تنگدستی به زندان در است چو خیل اجل بر سر هر دو تاخت نمی شاید از یکدگرشان شناخت (سعدی)

دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی (سعدی) خوب: در اینجا به معنای زیبا هست.

نفسی سرد برآورد و ضعیف از سر درد گفت بگذار منِ بی سر و بی سامان را پندِدلبندِتو در گوش من آید، هیهات من که بر درد حریصم، چه کنم درمان را (سعدی)

عابدی را حکایت کنند که شبی ده من طعام بخوردی و تا سحر ختمی در نماز بکردی. صاحبدلی شنید و گفت: اگر نیم نانی بخوردی و بخفتی، بسیار از این فاضل تر بودی. اندرون از طعام خالی دار تا در او نور معرفت بینی تهی از حکمتی به علت آنکْ. که پُری از طعام تا بینی گلستان باب ۲ در اخلاق درویشان

گر دلی داری به دلبندی بده ضایع آن کشور که سلطانیش نیست (سعدی)

ای هنرها گرفته بر کفِ دست عیب ها برگرفته زیر بغل تا چه خواهی خریدن ای مغرور روز درماندگی به سیمِ دَغَل (سعدی)

گفته بودم چو بیایی غمِ دل با تو بگویم چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی (سعدی)

در عالم وصفش به جهانی برسیدم کاندر نظرم هر دو جهان مختصری بود (سعدی)

گر نه امید و بیم راحت و رنج پای درویش بر فلک بودی ور وزیر از خدا بترسیدی همچنان کز مَلِک، مَلَک بودی (سعدی)

شده‌ای غلام صورت به مثال بت‌پرستان تو چو یوسفی ولیکن به درون نظر نداری به خدا جمال خود را چو در «آینه» ببینی بت خویش هم تو باشی به کسی گذر نداری

سرو در باغ نشانند و تو را بر سر و چشم گر اجازت دهی ای سرو روان بنشانم عشق من بر گل رخسار تو امروزی نیست دیر سال است که من بلبل این بستانم (سعدی)

چو اِنعام کردی مشو خودپرست که من سرورم، دیگران زیردست (سعدی)