بریده‌های کتاب 365 روز با سعدی

قیامتم که به دیوان حَشْر پیش آرند میان آن همه تشویش در تو می‌نگرم (سعدی)

گر بانگ برآید که سری در قدمی رفت بسیار مگویید که بسیار نباشد (سعدی)

بگفت: ای وفادار فرخنده خوی پیامی که داری به لیلی بگوی بگفتا مبر نام من پیش دوست که حیف است نام من، آنجا که اوست (سعدی)  

سخن ماند از عاقلان یادگار ز سعدی همین یک سخن یاد دار گنهکار اندیشناک از خدای بِه از پارسای عبادت نمای (سعدی)

دوش مرغی به صبح می‌نالید عقل و صبرم ببرد و طاقت و هوش یکی از دوستان مخلص را مگر آواز من رسید به گوش گفت: باور نداشتم که تو را بانگ مرغی چنین کند مدهوش گفتم این شرط آدمیت نیست مرغ تسبیح‌گوی و من خاموش (سعدی)

به روزگار سلامت، شکستگان دریاب که جَبرِ خاطرِ مسکین، بلا بگرداند چو سائل از تو به زاری طلب کند چیزی بده، وگرنه ستمگر به زور بستاند (سعدی)

دوست را چندان قوت مده که اگر دشمنی کند تواند

روز صحرا و سَماع است و لب جوی و تماشا در همه شهر دلی نیست که دیگر بربایی (سعدی) سماع :موسیقی و آواز و رقص عارفانه

عهد نابستن از آن بِه، که ببندی و نپایی. (سعدی)

هر چه نپاید دلبستگی را نشاید.

نه صورتیست مزخرف عبارت سعدی چنانکه بر در گرمابه می‌کند نقاش که بُرقعی است مُرَصّع به لعل و مروارید فرو گذاشته بر روی شاهد جمّاش (سعدی)

و گر شمشیر برگیری سپر پیشت بیندازم که بی شمشیر خود کشتی به ساعدهای سیمینم (سعدی)

سلطان را بگوی توقع خدمت از کسی دار که توقع نعمت از تو دارد و دیگر بدان که ملوک از بهر پاسِ رعیت اند، نه رعیت از بهر طاعت ملوک.

هزار جهد بکردم که سرِّ عشق بپوشم نبود بر سَرِ آتش میسرم، که نجوشم به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم شمایل تو بدیدم، نه صبر ماند و نه هوشم حکایتی ز دهانت به گوشِ جان من آمد دگر نصیحتِ مردم حکایت است به گوشم مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم منِ رمیده‌دل آن بِه، که در سماع نیایم که گر به پای درآیم، بِدَر برند به دوشم بیا به صلحِ من امروز در کنارِ من امشب که دیده خواب نکرده‌ست از انتظار تو دوشم مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم به زخم‌خورده حکایت کنم ز دست جراحت که تندرست، ملامت کند، چو من بخروشم مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن سخن چه فایده گفتن، چو پند می‌ننیوشم؟ به راه بادیه رفتن، بِه از نشستن باطل و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم (سعدی)

سعدی آن نیست که هرگز ز کمندت بگریزد تا بدانست که در بندِ تو خوشتر که رهایی (سعدی)

اندیشه کردم که مروّت نباشد همه در تسبیح و من به غفلت خفته.

صیدِ بیابانِ عشق چون بخورد تیر او سر نتواند کشید پای ز زنجیر او گو به سَنانم بدوز یا به خَدَنْگَم بزن گر به شکار آمده‌ست دولتِ نخجیرِ او گفتم از آسیبِ عشق روی به عالم نَهَم عرصه عالم گرفت حُسْنِ جهان گیرِ او (سعدی)

من از تو روی نخواهم به دیگری آورد که زشت باشد هر روز قبله دگرم (سعدی)

دل آینه صورت غیب است ولیکن شرط است که بر آینه زنگار نباشد (سعدی)

دلی که عاشق و صابر بود مگر سنگ است ز عشق تا به صبوری هزار فرسنگ است (سعدی)