بریده‌های کتاب آلابولا

گفت:مواظب خودت باش.زنده برگرد. گفتم:هنوز با زندگی کار دارم.

گفتم:شریک بهتر سراغ داری؟ گفت:شریک پیدا می شه،رفیق نه.

من نه آن وقت نه هیچوقت،خودم را قابل اشک کسی نه دیده ام و نه می بینیم ؛ولی لابد کسی هم هست که بدون اجازه ی تو دوستت بدارد.

ولی بدجایی و بد روزی فهمیدم که ما همراه که نبودیم هیچ،راه هم را هم می بستیم.

سرد بود و ماهم وقت نداشتیم گرما تن کنیم ودست های مان را روی بخاری آماده ی بغل کردن شهادت بکنیم.

لابد به خیال خودشان حق داشتند دموکراسی را با سوراخ کردن پیشانی مردمی که به آنها رای نمی دادندجاری کنند.

ولی من دیگر میل سیگار ندارم. میلِ هیچ میلی ندارم.دلم حتی نمی خواهد که دلم اصلا چیزی بخواهد،(زیرا برای افتادن نصب شده ام و درد من همیشه پیشِ روی من است.)

ما که خدا و پیغمبر حالی مان نبود،اما تو آیتی بودی که مارا به ایمان واداشته بود.

رفاقت که نباید بار سنگین کند ،باید دل سبک کند.

همه چیز و همه کس نوبتی می آمدند جلو دوربین،چند صباحی زندگی می کردند و بعد به دستور کارگردان از همان پشت می رفتند بیرون. بدیش این بود که این لاکردار کات نداشت،تکرار نداشت ،برداشت بیستم نداشت.حیف .

زندگی فیلم که نبود هیچ،تئاتر هم نبود.تئاتر درست است که آدم هاش فقط یک بار می آیند روی صحنه و اگر اشتباه بگویند و کج بروند ،افتضاح می شود،اما لااقل چند ماه تمرین می کنند که کمتر گند بزنند؛زندگی این را هم ندارد.

پرتت می کنند توی زندگی و فقط یک بار میتوانی خوب یا بد باشی ،باشی یا نباشی،کم یا زیاد،تنها یا شلوغ،زن یا مرد ،هرچی ؛فقط یک بار.

خیلی چیزها گفتنی نیست،شنیدنی است .حیف که تا چیزی گفته نشود ،شنیده هم نمی شود..

این یکی را ((سخت نگیر))،آن یکی را ((بی خیال))،یکی دیگر را((ولش))،دیگری را ((خیالی نیست)) و هی از همین اباطیل.اصلا یعنی چی؟یعنی هرروز صبح باید بیدار شوی رو به شکمت قامت بنندی که((بیست و چهارساعت بیخیال زندگی میکنم قربه الی الله))؟ما که بلد نبودیم،بلد هم نشدیم.

تو مال باورهات نیستی ،باورهات مال توان.یه عمره داری غصه ی چیزهایی که باور کرده ای می خوری.

اگه دلت گفت با غریبه ها رفاقت کنی بکن،ولی با رفقا غریبه نشو.

بهشت که نشدیم ،ولی از دوزخ درآمدیم و رفتیم برزخ؛تا چه پیش آید.