بریده‌های کتاب هنر سیر و سفر

با ظرافت می‌خواست به ما حالی کند پیش از آن‌که عازم سفری به دور دنیا شویم، به چیزهایی که تا کنون دیده‌ایم بیشتر توجه کنیم.

لذتی که از سفرهای‌مان می‌بریم بیشتر بستگی به قصد ذهنی‌مان از سفر دارد تا مقصدی که به آن سفر می‌کنیم. اگر قصد سفر را به محوطه اطرافمان معطوف کنیم، چه بسا کشف کنیم که این مکان ها هیچ دست کمی از کوه‌های سرافراز و جنگل‌های پر پروانه‌ای که هامبولت در آمریکای جنوبی کشف کرد ندارند.

سقراط در پاسخ این که اهل کجاست گفته بود اهل جهانم نه آتن.

و انسان، اگر واقعا انسان است، از حرکت آرام زیانی نمی‌بیند؛ چون سربلندی‌اش ابدا در رفتن نیست، بلکه در بودن است.

یکی از خطرات سفر کردن این است که چیزهایی را در زمان های نادرست ببینیم.

هر آیینه باید بپذیریم زندگی ما حول جستجوی خوشبختی می‌گردد، در آن صورت کمتر فعالیتی را می‌توان برشمرد که بیش از سفر‌هایی که کرده‌ایم پویایی این جستجو را آشکار کنند.

پس عاشق چه هستی ای بیگانه غریبه؟ من بر ابرها عاشقم...ابرهای گذرا...آنجا...آنجا...آن ابرهای دلربا.

پارسایی پرهیزکار ولی مفلوک از خداوند می‌پرسد چرا زندگی‌اش سراسر رنج و تعب بوده. و خداوند از او می خواهد در صحرا و کوه‌ها،رودخانه‌ها و قله‌های برف‌پوش، اقیانوس‌ها و آسمان‌ها دقیق شود.

ظاهرا ظرفیت خوشحال شدن ما از اشیاء زیبا یا چیزهای مادی در حقیقت به شدت به آن بستگی دارد که نخست عرصه وسیعی از نیازهای عاطفی و روحی مان را ارضا کنیم. از جمله نیاز به درک شدن، به عشق، به بیان خود، و احترام.

آنچه که ما در خارج غریب منظر می‌یابیم احتمالا همان چیزی است که در کشور خودمان تشنه‌اش هستیم.

او (وردز ورت) بر این اعتقاد بود که شهرنشینان آینده‌نگری نداشتند؛ اسیر چیزهایی بودند که در خیابان یا سر میز‌های شام گفته می‌شود. هر چه بیشتر داشتند باز برای به دست آوردن چیزهای نو حریص‌تر بودند، که معمولا نه کمبودش را داشتند و نه عاملی برای خوشحالی بود.

شارل بودلر:"همیشه به نظرم می‌رسد اگر آنجایی که هستم نباشم حالم بهتر می‌شود و این مسئله جابه‌جا شدن موضوعی است که مادام‌العمر روح مرا به خود مشغول می‌دارد."