بریده‌های کتاب فیلسوفان بدکردار

برخی اوقات به جای اینکه بپرسیم کسی چه فکری می کند، جالب تر است بپرسیم چرا اصلاً به آن چیز فکر می کند.

فیلسوف‌ها هم مانند ما انسان هستند، یعنی بیش از حد انسان‌اند. آن‌ها نیز مانند دیگر انسان‌ها ضعف‌های شخصی دارند و ممکن است گاهی از کوره در بروند. این واقعیت نباید باعث کاهش احترام ما نسبت به آثار آن‌ها شود، اما نباید ویژگی انسان بودن آن‌ها را نیز فراموش کنیم.

دکارت می‌گفت بزرگ‌ترین انسان‌ها قابلیت انجام بزرگ‌ترین بدی‌ها و بزرگ‌ترین فضایل را دارند. کسانی که در فلسفه به دنبال راه‌حلی برای سرگشتگی خود می‌گردند، باید بدانند که فلسفه، همان‌طور که می‌تواند راهنمایی کند، ممکن است فریب دهد و به گمراهی بکشاند.

رفتار بد، غم‌انگیز و حتی گاهی دیوانه‌وار فیلسوفان را نباید صرفاً به برخی رخدادهای غیرارادی نسبت داد؛ چرا که این رفتارها با تفکرات آن‌ها بی‌ارتباط نیستند. گاهی اوقات زندگی آن‌ها بر افکارشان تأثیر می‌گذارد و یا این افکار را شکل می‌دهد. بنابراین، پیش از آنکه توصیه‌های فیلسوفان را جدی بگیریم و به آن‌ها عمل کنیم، باید بررسی کنیم که چگونه بزرگ‌ترین فیلسوفان زندگی کرده‌اند و چگونه تصمیم‌گیری‌های آن‌ها در زندگی‌شان، تفکراتشان را تأیید یا نفی کرده است.

استقبال مرگبار هایدگر از نازیسم یک اشتباه سیاسی ساده نبود. باید از خود بپرسیم چه چیزی در کودکی یا سال‌های اولیه جوانی او باعث شد احساس نیرومند خون و خاک در او شکل بگیرد و این احساس چگونه توانست او را به حمایت از فراخوان‌های ناسیونالیستی و نژادپرستانه برای حمایت از یک رهبر ملی فرهمند ترغیب کند؟ هایدگر عمیقاً به منطقه خود در جنوب غرب آلمان وابسته بود و به ندرت آنجا را ترک می‌کرد. در سال ۱۹۳۴ به او یک کرسی فلسفه در برلین پیشنهاد کردند، اما او آن را رد کرد و گفت: «در اینجا به آنچه کوه‌ها، جنگل‌ها و زمین‌های کشاورزی می‌گویند گوش می‌دهم.»

زمانی که کارل یاسپرس، مارتین هایدگر را به خاطر تحسین هیتلر سرزنش کرد، هایدگر پاسخ داد: «فقط یک نگاه به دست‌هایش بیندازید!» دست‌های آن دیکتاتور مانند دست‌های این فیلسوف سخت و نیرومند بود.