بریده‌های کتاب هشت کتاب

رویای سرزمین افسانه شکفتن گل های رنگ را، از یاد برده است. بی حرف باید از خم این ره عبور کرد : رنگی کنار این شب بی مرز مرده است.

خویش را از ساحل افکندم در آب لیک از ژرفای دریا بی‌خبر

گرچه می‌سوزم از این آتش به جان لیک بر این سوختن دلبسته ام

دیرگاهی است در این تنهایی رنگ خاموشی در طرح لب است

با درون سوخته دارم سخن. کِی به پایان می رسد افسانه‌ام؟