بریده‌های کتاب ناخلف

اگر ناراحتی ریشه کُند، کَندن و درآوردنش‌ راحت نیست. انگار تا آخرین قطره‌ی رمق دل را در نیاورد، ول‌کن نیست. بعضی ناراحتی‌ها ریشه‌شان در آب است. بود و نبودشان فرقی ندارد؛ ولی بعضی‌ها ریشه سفت و محکمی دارند که تا عمق رفته‌اند و در هرشرایطی به زندگی‌شان ادامه می‌دهند. انگار توی دل کویر دل دنبال یک قطره آب می‌گردند تا همان را از بین ببرند.

تمام زندگی من شده حرف‌هایی که گوش نکردم. حرف‌هایی که اگر گوش کرده بودم، شاید حال و روز امروزم بهتر بود‌.

خیال‌پردازی هم عالمی دارد؛ ولی با شکم گرسنه نمی‌شود خیال‌پردازی کرد. این را آقاجون می‌گوید. خودش همیشه کار می‌کند. می‌گوید دستتان را بزنید به زانوی خودتان تا سربار کسی نباشید. می‌گوید توی هپروت و خیال سیر کردن برای کسی نان نمی‌شود. می‌گوید چشم باز کن ببین دور و برت چه خبر است. بعد اگر بهت اجازه داد، بنشین برو در خواب و خیال.

برف هم یکی از آن چیزهایی است که غم عجیبی دارد. بی‌صدا می‌بارد؛ ولی غمگینم می‌کند. انگار آهنگ غم می‌زند وقتی برف می‌بارد.

هیچ‌چیزی آدم را از بین نبرد، خاطرات حتماً روزی از پا درت می‌آورند. کم نبوده خاطراتی که یادآوری‌شان طوری عذابم داده که نفس‌تنگی گرفتم. انگار دارند خفه‌ام می‌کنند.

از صدای گلوله نترس، گلوله‌ای که تو را می‌کشد، صدا ندارد.

نشسته‌ام میان این آدم‌هایی که انگار می‌خواهند یک چیزی را فراموش کنند. خنده‌ها واقعی نیست. سرخوشی هم نمایشی‌است. هرچه هست در ظاهر خوش‌اند. کاری که من بلد نیستم بهش تظاهر کنم.

آقاجون همیشه می‌گوید: خوشی برای آدم نیست. خدا گفته انسان رو در رنج آفریدیم. خوشی داشتن سرابه. اصلا به انسان خوشی نیومده..

مشکل این است که نمی‌توانم چیزهایی را که در مغزم رژه می‌رود، بلند بلند بگویم و خلاص شوم.

قاسم تنهایی‌اش را با آسمان قسمت می‌کند. اینجا که هستم، تنهایی را بیشتر از هرزمان دیگری لمس می‌کنم. تنها راه خروجم از این وضعیت تماشای آسمان شب است؛ یعنی آدم‌هایی که آسمان شب را تماشا می‌کنند تنهاترند؟ انگار قاسم تنها بود؛ هیچ کس نمی‌فهمیدش و او به آسمان پناه برده بود.