بریده‌های کتاب پادشاهی های نایکسیا: خاکستر و پادشاه نفرین شده

اعتماد کردن به شخصی دیگر ترسناک بود ترسناک تر این بود که وقتی به اعتمادت خیانت کرده بود دوباره به او اعتماد کنی.

آن لحظات بین خواب و بیداری،بهترین لحظات روزم بودند. و لحظه‌ای که خاطراتم بازمی‌گشتند، بدترین لحظه‌شان. زمانی که کابوس‌هایم محو شده بودند، ولی سایه تلخ واقعیت هنوز جایگزینشان نشده بود.

اوریا، هممون مکافات خودمونو داریم. شاید بقیه اجازه نمیدن تکه‌پاره‌های شکسته‌شون رو ببینی. شاید چیزهایی رو که سوگوارشن، نشونت نمیدن. به این مفهوم نیست که وجود ندارن. به این مفهوم نیست که حسشون نمیکنن.

سینه‌ام تیر کشید، شبح زخمی که وجود نداشت.

حقیقت بی‌رحمانه این است که وقتی چیزی را داری که به آن اهمیت می‌دهی، بقا دشوارتر می‌شود.

هیچکداممان نقش‌هایمان را به اختیار خود انتخاب نکرده بودیم. با این حال بخشی از وجودمان بودند و در روحمان حک شده بودند.

چیزی به اسم عشق بدون درد نداشتیم؛ عشق بدون آسیب‌پذیری؛ عشق بدون ریسک.

هرگز عادت نداشتم گریه کنم. ولی اکنون به نظر می‌رسید هرچه بیشتر سعی میکردم جلویش را بگیرم، با بی‌رحمی بیشتری با چنگ و دندان خود را از وجودم بیرون میکشید.

عشق... مخدر قوی‌ایه.