بریده‌های کتاب منازل الاخره

کسی که به سفری طولانی می‌رود بدون توشه و زاد، و در قبر وحشتناکی بدون مونس ساکن می‌شود، و وارد می شود بر حاکم عادلی بدون حجت...

[«حجّی برای امور مهمّه بجای آور، روزی را برای سختی قیامت روزه بدار، و در تاریکی شب دو رکعت نماز برای - نجات - از وحشت قبر بگذار». ] ~ابوذر غفاری

اِذا مِتُّ فَادْفِنّی اِلی جَنْبِ حَیْدَرٍ اَبی شُبَّرٍ - اَکْرِم بِه - وَ شُبَیرٍ فَلَسْتُ اَخافُ النَّارَ عِنْدَ جَوارِه وَ لاَ اَتَّقی مِنْ مُنْکَرٍ وَ نَکیرٍ فَعارٌ عَلی حامِی الْحِمی - وَ هُوَ فِی الْحِمی - اِذا ضَلَّ فِی الْبَیْداءِ عِقالُ بَعیرٍ

من خانه‌ی غربتم من خانه‌ی وحشتم منم خانه‌ی کِرم‌ها... ~از طرف قبر

شخصی که عزم سفری نمود بایست زاد و توشه برای سفر خود مُهَیّا کند، به قدری که در آن سفر به کار است، آن وقت سفر کند. بنابر این سفر آخرت که ما را در پیش است و به هیچ وجه چاره و گریزی از آن نیست سزاوارتر است به زاد و توشه.

سعی کن از اعمال خوب، دوستی را برگزینی که در قبر با تو همنشین باشد. چون انسان ناچار است برای بعد از مرگ برای روزی که ندا داده می‌شود و او باید پاسخ گوید آماده شود. پس اگر به چیزی می‌خواهی مشغول شوی، مواظب باش به کاری که رضای خدا در آن نیست مشغول نشوی. چون پس از مرگ و حتی قبل از آن چیزی جز عملش مصاحب و همراه او نیست. و بدان که انسان برای مدتی مهمان خانواده اش هست، و اندک زمانی میان آنها می‌ماند و سپس از پیش آنها کوچ می‌کند.