بریده‌های کتاب خورشید تلخ

چهره هایی که بیشتر پیر می شن ، یعنی زندگی کرده اند

همین که بدبخت نبود،برای این که حس خوش‌بختی کند کفایت می‌کرد.ناژا تازه بیست‌و‌شش سالش شده بود،اما از حالا دلواپس از دست‌دادن بود.این جا هیچ چیز ثبات نداشت.

راز هایی که آدم ها دفن میکنند از بین نمیروند، اگر در روز روشن از پرده برون نیوفتند، بویی از خود بیرون میدهند که در مقابلش هیچ کاری نمیتوان کرد.

حافظه نباید مثل سنگی سنگین انسان را فروبکِشد، بلکه باید یک زندگی دیگر درون زندگی ما باشد و درست شبیه عروسک‌های ماتروشکای روسی به زمانْ عمق و به چیزها وسعت ببخشد.۱۷۲