بریده‌ای از کتاب جای خالی سلوچ اثر محمود دولت آبادی

مرگان در هر قدمی که برمیداشت، هر نفسی که از سلوچ دورتر می‌شد، احساس می‌کرد بار دیگر هزار فرسنگ به او نزدیک و نزدیک تر می‌شود. چه‌قدر دور؛ چه قدر دور از هم شب و روز گذرانده بودند. آی... که زندگانی چه‌جور تلف می‌شود!