بریده‌ای از کتاب راه و رسم عشق اثر تیک نات هان

در آغوش گرفتن سال ۱۹۶۶ دوستی مرا به فرودگاه آتلانتا برد. موقع خداحافظی پرسید: «آیا می‌توان یک راهب بودایی را بغل کرد؟» در کشور من اینطور ابراز احساسات مرسوم نیست، اما با خودم فکر کردم: «من معلم ذن هستم و این کار برایم مشکلی ایجاد نمی‌کند.» بنابراین گفتم: «چرا که نه» او مرا در آغوش گرفت، اما من کاملاً خشک و رسمی بودم. در هواپیما به این نتیجه رسیدم که اگر می‌خواهم با دوستان غربی کار کنم باید فرهنگشان را بیاموزم. به همین خاطر مراقبه‌ی در آغوش گرفتن را ابداع کردم. مراقبه در آغوش گرفتن ترکیبی از شرق و غرب است. در این تمرین واقعاً باید طرف مقابلت را در آغوش بگیری. باید او را بسیار واقعی و نه ظاهری در بازوانت بگیری، برای اینکه نشان بدهی حضور داری پشتش را به آرامی نوازش کنی، در این حال آگاهانه دم و بازدم کنی و با تمام وجود و ذهن و قلبت او را بغل کنی. مراقبه در آغوش گرفتن یک تمرین آگاهی است. «دم: می‌دانم که عزیزم در آغوشم است، بازدم: برایم بسیار با ارزش است.» اگر با نفس‌های عمیق کسی را که دوستش داری در آغوش بگیری، انرژی عشق و قدردانی از درونش نفوذ می‌کند، بارور می‌شود و مثل گل می‌شکفد.