بریده‌ای از کتاب متفکران بزرگ اثر آلن دوباتن

ما فقط زمانی از زندگی کردن برای دیگران دست میکشیم که میفهمیم دیگران نمیتوانند از نیستی نجاتمان دهند؛ آن موقع است که از نگرانی درباره اینکه دیگران چه فکر میکنند دست بر میداریم و از اختصاص دادن بخش عمده زندگی و انرژی مان برای تحت تأثیر قرار دادن دیگران دست میکشیم؛ دیگرانی که اساساً برای ما اهمیتی قائل نیستند. «اضطراب» نیستی هرچند آزاردهنده است اما میتواند نجاتمان دهد آمادگی به سوی مرگ Sein-Zum-Tode راهی به سوی زندگی است. -فصل «هایدگر)