بریدۀ کتاب

دنیا در کرانه ها و اعماقش آبی‌ست. این آبی همان نور گم شده است. نور، در انتهای طیف آبی‌اش تمام مسیر از خورشید تا زمین را طی نمی‌کند. در میان مولکول‌های هوا می‌پاشد در آب به هر سو پخش می‌شود. آب بی‌رنگ است ، آب کم‌عمق رنگ چیزی را می‌گیرد که زیرش باشد اما آب عمیق پر است از این نور پراکنده؛ هر چه آب خالص‌تر آبی پررنگ‌تر آسمان هم به همین دلیل آبی‌ست اما آبی افق، آبی خطه‌ای که انگار با آسمان در می‌آمیزد، آبی تیره‌تر، رؤیایی‌تر و ماتم‌زده است ، آبی دورترین جایی که به چشم می‌بینی، آبی دوردست. نوری که به ما نمی‌رسد، نوری که کل مسیر را نمی‌پیماید و نوری که گم می‌شود زیبایی جهان را به ما عرضه می‌کند همان جهانی که بیشترش به رنگ آبی‌ست.