بریده‌ای از کتاب گلوله فیروزه‌ای اثر فهیمه شهابیان‌مقدم

«میدونستی نخل و بیشتر از همۀ درختا دوست دارم؟ چون از همۀ درختا بیشتر به آدما شبیهه. درخت نخلم مثل آدم، اگه سرشو بزنن، می‌میره، حتی اگه آب از سرش بگذره خفه می‌شه، اگه بسوزه هم مثل آدما چیزی ازش نمی‌مونه زغال نداره.. به چشم هایش نگاه کردم: عاشقم میشه؟ خندید: اتفاقاً عاشقم میشه.»