بریده‌ای از کتاب سال بلوا اثر عباس معروفی

از زمانی که او را گم کردم از زمانی که دانستم مزه مرگ به تلخی اخم و عصبانیت حسیناست و از زمانی که به تماشای مرده ها در گورستان رفتم و دیدم که زنده ها چه میکنند و چطور مرده را می شوند، در گور میگذارند دعا میخوانند خلقت را به شهادت میگیرند رویشان را پس می زنند پنبه ها را از روی صورت و از توی دهنشان برمی دارند، بر آن صورت های سرد و بی خون که در زمان یخ زده بود، مشتی خاک می پاشند، و بعد شیون زنده ها، آن وقت گورکن ها بی توجه به گریه زنده ها، خشت های بزرگ را میگذاشتند و ا آن همه خاک می ریختند تمامی اینها مرا وا می داشت که او را بپرستم ،بنوشم ،ببلعم، شیشه شوم و مثل نور از خود عبورش دهم گاه برای ماندن کنار او التماس هم بكنم، دروغ هم بگویم، بی پروا باشم و هرچه میخواهم از او بخواهم، بی هیچ غروری، انگار که قرار نبوده من ملکه این سرزمین باشم.