چقدر این ایدهٔ دوم‌شخص نوشتن، تک و به قامتِ قلمِ صدر می‌نشینه. واقعا از قدیمی‌ترین و ناب‌ترین تجربه‌های مطالعه‌ام دوکتابِ "تو در قاهره" و "سیصد و بیست و پنج" بود. در حد نقطهٔ عطف! 

هر جمعی قابلیت اینو داره که ملیت اول جمله رو با نام خودش تغییر بده؛ عین گفتگوی دو نفره که هیچوقت نفر بدبخت‌تر پیدا نمیشه