بریده‌ای از کتاب نخل و نارنج اثر یامین پور

_گاهی به این می اندیشم که در ستودن بزرگان چه لذتی هست که مردمان آن را رها نمی کنند؟ _میل به کمال است و شوق همیشگی فراتر رفتن از جایی که در ایستاده ای همان لذتی که کودکان را بر آن می دارد که رنج صعود به قله ها را بر خود هموار کنند تا دمی روی قله بایستند و دنیای زیر پایشان را به نگاه حقارت تماشا کنند؛ اما همه این ها برای کسانی است که قلبشان با حسد فاسد نشده، وگرنه حسودان از دیدن قله ها نه تنها لذت نمی برند که در رنج خود خواهی می سوزند.