بریده‌ای از کتاب سیری در سیره ائمه اطهار (ع) اثر مرتضی مطهری

آن داستان معروف را همین مالک نقل کرده که می‌گوید در یک سفر با امام با هم به مکه مشرف می‌شدیم، از مدینه خارج شدیم و به مسجد الشجره رسیدیم، لباس احرام پوشیده بودیم و می‌خواستیم‏ لبّیک بگوییم و رسماً مُحرم شویم. همان‏طور سواره داشتیم محرم می‌شدیم، ما همه‏ لبّیک گفتیم، من نگاه کردم دیدم امام می‌خواهد لبّیک بگوید امّا چنان رنگش متغیر شده و آنچنان می‏‌لرزد که نزدیک است از روی مرکبش‏ به روی زمین بیفتد، از خوف خدا. من نزدیک شدم و عرض کردم: یا ابْنَ رسولِ الله! بالاخره بفرمایید، چاره‌‏ای نیست، باید گفت. به من گفت: من چه بگویم؟! به کی بگویم‏ لبّیک؟! اگر در جواب من گفته شود: «لالبّیک» آن وقت من چه کنم؟! این روایتی است که مرحوم آقا شیخ عباس قمی و دیگران در کتاب‌هایشان نقل می‌کنند، و همه نقل کرده‌اند. راوی این روایت چنانکه گفتیم مالک بن انس امام اهل تسنن است. همین مالک می‌گوید: «مارَأَتْ عَینٌ وَلا سَمِعَتْ اذُنٌ وَ لا خَطَرَ عَلی‏ قَلْبِ بَشَرٍ افْضَلُ مِنْ جَعْفَرِبْنِ مُحَمَّدٍ» چشمی ندیده و گوشی نشنیده و به قلب بشر خطور نکرده مردی بافضیلت‌‏تر از جعفربن محمد.