بریده‌ای از کتاب در سینه ات نهنگی می تپد اثر عرفان نظرآهاری

بهار که بیاید، دیگر رفته‌ام، بهار، بهانه رفتن است. حق با هدهد است که می‌گفت: رفتن زیباتر است، ماندن شکوهی ندارد؛ آن هم پشت این سنگریزه‌های طلب. گیرم که ماندم و باز بال‌بال زدم، توی خاک توی خاطره، توی گذشته و گِل. گیرم که بالم را هزار سال دیگر هم بسته نگه داشتم، بال‌های بسته اما طعم اوج را کی خواهد چشید؟