بریده‌ای از کتاب نابینا اثر گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی

گفتم مادر، برای چی هنوز ناراحتی، سی سال گذشته. گفت: ناراحتی من فقط برای اسماعیله. این پسر چیزی از دنیا درک نکرد. تمام عمر نابینا بود و سختی کشید و آخر هم توی جوانی رفت. گفتم مادر جان شما نه تا فرزند داشتین اما هیچ کدام از ما بچه‌ها به اندازه اسماعیل که نابینا بود رشد نکرد و در جامعه مؤثر نبود. اصلا از خودت می پرسم، کدام پسرت شش سال دبستان رو تو سه سال سپری کرد؟ کدام پسرت اینقدر قشنگ مداحی می‌کرد و قرآن رو حفظ کرده بود؟ کدام پسرت در مسابقات شطرنج رتبه اول داشت؟ حتی قهرمان‌هایی که چشم داشتند رو شکست داد. توی روپایی و شنا و حتی کشتی حریف نداشت. کدام پسرت به این زیبایی سه‌تار و نی می‌زد؟ کدام پسرت شاعر بود و به این زیبایی شعر می‌گفت؟ کدام پسرت با رتبه عالی توی کنکور قبول شد و طی دو سال‌ونیم لیسانس گرفت و تو رشته حقوق رتبه اول دانشگاه رو کسب کرد؟ کدام پسرت از طرف دانشگاه‌های آمریکا دعوت و بورسیه تحصیلی شد؟ کدام پسرت آمریکا رو کنار گذاشت و به حوزه علمیه رفت و سخنرانی می‌کرد و اینگونه تأثیرگذار شد؟ ...