بریده‌ای از کتاب تکه هایی از یک کل منسجم اثر پونه مقیمی
1403/3/15
4.1
192
صفحۀ 34
زمانی که با تنهایی‌مان دوست شویم در می‌یابیم نوع ارتباط برقرار کردن‌مان با آدم‌ها تغییر می‌کند. وقتی از تنهایی‌مان فرار نمی‌کنیم، دیگر نیاز نداریم به آدم‌ها 《پناه》ببریم. حالا رابطه‌هایمان رنگ و بوی نیاز و خواهش ندارد. طعم 《ترس از دست دادن》ندارد و قرار نیست آدم‌ها شبیه توقع‌ها و آرزو‌‌های ما شوند.
زمانی که با تنهایی‌مان دوست شویم در می‌یابیم نوع ارتباط برقرار کردن‌مان با آدم‌ها تغییر می‌کند. وقتی از تنهایی‌مان فرار نمی‌کنیم، دیگر نیاز نداریم به آدم‌ها 《پناه》ببریم. حالا رابطه‌هایمان رنگ و بوی نیاز و خواهش ندارد. طعم 《ترس از دست دادن》ندارد و قرار نیست آدم‌ها شبیه توقع‌ها و آرزو‌‌های ما شوند.
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.