زمانی که با تنهایی‌مان دوست شویم در می‌یابیم نوع ارتباط برقرار کردن‌مان با آدم‌ها تغییر می‌کند. وقتی از تنهایی‌مان فرار نمی‌کنیم، دیگر نیاز نداریم به آدم‌ها 《پناه》ببریم. حالا رابطه‌هایمان رنگ و بوی نیاز و خواهش ندارد. طعم 《ترس از دست دادن》ندارد و قرار نیست آدم‌ها شبیه توقع‌ها و آرزو‌‌های ما شوند.