بریده‌ای از کتاب در جستجوی زمان از دست رفته؛ طرف خانه سوان اثر مهدی سحابی

... اما، حتی از دیدگاه پیش‌پاافتاده‌ترین چیزهای زندگی، هر آدمی یک ذات منسجم ساخته‌پرداخته نیست که برای همه یکسان باشد و او را به همان سادگی بتوان شناخت که قرارداد یا وصیت‌نامه‌ای را می‌شود خواند؛ شخصیت اجتماعی ما ساخته‌ی فکر دیگران است. حتی کار بسیار ساده‌ای که آن را «دیدن شخصی که می‌شناسیم» می‌نامیم تا اندازه‌ای یک کار فکری است. قالب ظاهر فیزیکی آدمی را که می‌بینیم از همه‌ی برداشت‌هایی که از او داریم پر می‌کنیم، و بدون شک این برداشت‌ها در پدید آوردن شکل کلی‌ای که در نظر می‌آوریم بیشترین نقش را دارند. برداشت‌های ما رفته‌رفته آن‌چنان کامل در قالب گونه‌های شخص جا می‌گیرند، آن‌چنان دقیق با خط بینی او همخوان می‌شوند، آن‌چنان خوب به زیروبم‌های صدای او که پنداری پوشش شفافی باشد شکل می‌دهند که هر بار که چهره‌ی او را می‌بینیم و صدایش را می‌شنویم، آن‌چه چشم و گوشمان از او می‌بیند و می‌شنود همان برداشت‌هاست.