بریده‌ای از کتاب از آندریا کمک بگیر اثر نوئل آیلی

شب ها هنوز مرا می ترساندند. وقتی خورشید غروب می کرد، نشیمنگاهم مورچه ها را ترک می کردم و به زیر سایه بان سنگی در جایی که دره به بستر خشک رودخانه می رفت، بر می گشتم. یک صفحه ی سنگی خیلی بزرگ روی چندین سنگ بزرگتر قرار داشت و وقتی دراز می کشیدم، می توانستم به ستاره ها نگاه کنم و مطمئن باشم که هیچ چیزی نمی تواند از پشت به من نزدیک شود.