بریده‌ای از کتاب تنهایی پر هیاهو اثر بهومیل هرابال

كولى هاى امروز كه تنها دو نسل از آن‌ها در پراگ زندگی كرده است، هر جاكه كارمى كنند شعله‌ی مراسم محلى برپا مى كنند، آتشی فقط براى لذت بردن از صداى آن. فروغ قطعه هاى بريده شده چوب مثل خندهاى كودكانه، نمادى از ابديتى كه از انديشه بشرى بيشى دارد، آتش آزاد، يک هديه از آسمان، یک نشانه‌ی زنده از عناصرى كه از جانوران جهان ناديده گرفته‌اند، آتشی در گودال هاى پراگ كه چشم و روح پرسه‌زنان را گرم مى كند و چشم و روح دست‌ها را، وقتى هوا سرد است.